Ποίηση: Ανδρέα Μουντούρη - Στη μνήμη του νεκρού αδελφού.

Δημήτρη αδερφέ μου, σήμερα έχω τη γιορτή μου, 

όμως πόνος και θλίψη πλημμυρίζουν την ψυχή μου.

Δεν έχουμε τραπεζώματα, τραγούδια και χορούς

δε θα δεχτούμε τους φίλους μας, μήτε τους γνωστούς.

Στα σπίτια μας σήμερα χάθηκαν οι χαρές μας

η δική σου απουσία πάγωσε τις καρδιές μας.

Νέος έφυγες αδερφέ, δε σε πήραν τα γηρατειά,

τους δυό λεβέντες σου μ’ άφησες, νά ’χω παρηγοριά.

Θυμάμαι τα βάσανά σου, πέρσι τέτοιο καιρό,

όταν τη μάχη σου έδινες με τον ανίκητο εχθρό.

Δεν ήθελες να το παραδεχτείς, αυτό πού ’χει συμβεί

και προσπαθούσες ν’ απολαύσεις την κάθε σου στιγμή.

Πήγαινε είπες αδερφέ, έχεις δουλειές να τελειώνεις, 

βαπτίζεις την εγγονή σου, το γιό σου στεφανώνεις.

Γελούσε η Γεωργία και σού ’κανε αστεία,

-Τζίμη, σήκω να φύγουμε, θα πάμε στην Αθήνα;

-Εσείς, να πάτε στο καλό κι η Παναγιά μαζί σας, 

καλορίζικα νά ’ναι τα παιδιά, να ζήσει η εγγονή σας.

Το δικό μου το ταξίδι δε θα έχει γυρισμό,

όμως, μέχρι να γυρίσετε, εγώ θα καρτερώ.

Μη στεναχωριέστε για μένα, χαρείτε τη ζωή

χορέψτε και να πιείτε στην υγειά μου ένα κρασί.

-Τα λόγια σου σαν μαχαιριά πόνεσαν την ψυχή μου 

βγήκα απ’ το σπίτι βιαστικά να πνίξω την κραυγή μου!

Βαρύ φορτίο ο χαμός, πενθώ για τη ζωή σου!

Η σκέψη μου τη σκέψη σου,

στιγμή δεν την αφήνει,

αφού ένα κομμάτι της ταξίδεψε μ’ εκείνη.

Ήσουνα πρωτομάστορας γλεντζές ανοιχτοχέρης

την αχαριστία δεν άντεχες ποτέ να υποφέρεις.

Από μικρό παιδάκι δούλευες, εκεί, στην οικοδομή

απ’ τα  χέρια τα δικά σου πολλοί έφαγαν ψωμί.

Όμως η μοίρα ζήλεψε τη λεβεντιά τη χάρη

και σ’ άρπαξε, πριν δύσει, τ’ άστρο με το φεγγάρι,

έστησε καρτέρι, κι απόφαση, για σένα όρισε

και τη ψυχή απ’ το σώμα με δόλο την εχώρισε.

Έτσι, σαν πούπουλο έφυγες, μου άφησες το χέρι,

σε έχασα, επέταξες, εγίνηκες αστέρι !

Σήμερα θα κλειστώ στο σπίτι, μέχρι το δειλινό

κι ύστερα θα κατηφορίσω στον τάφο σου νά ’ρθώ.

Κεράκι να σ’ ανάψω, να κάτσω μαζί σου να τα πω,

 κρασί θα φέρω, που σ’ αρέσει, κοκκινέλι διαλεχτώ !