Η πνευματική παράδοση της Μακρυνείας - του Χρήστου Παπαδημητρίου Επίτιμου Δικηγόρου Μεσολογγίου

ΕΙΣΗΓΗΣΗ

ΤΟΥ ΕΠΙΤΙΜΟΥ ΔΙΚΗΓΟΡΟΥ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ

ΧΡΗΣΤΟΥ Θ. ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Στην διημερίδα της 5^ης και 6^ης Οκτωβρίου 2013 την οποία οργάνωσε ο Λαογραφικός – Πολιτιστικός Σύλλογος Μεσολογγίου και το Ευρωπαϊκό Κέντρο Ευρυτανικών Σπουδών στην αίθουσα του Συνεδριακού Κέντρου Περιφερειακής Ενότητας Αιτωλοακαρνανίας

ΘΕΜΑ ΕΙΣΗΓΗΣΗΣ:

Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΜΑΚΡΥΝΕΙΑΣ

Σεβασμιώτατε,

Κύριοι εκπρόσωποι των πολιτικών, Στρατιωτικών Αρχών και των σωμάτων Ασφαλείας

Κυρίες και Κύριοι,

Κατ’ αρχήν ευχαριστώ τη διοίκηση του Λαογραφικού – Πολιτιστικού Συλλόγου της Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου, για τη μεγάλη τιμή να με συμπεριλάβει, μεταξύ εκλεκτών ομιλητών ως εισηγητή, στην εξόχου ενδιαφέροντος διημερίδα.

Στα πλαίσια της προτεινόμενης θεματολογίας και του περιορισμένου χρόνου της Εισηγήσεως, επέλεξα ως θέμα «την Πνευματική παράδοση της Μακρυνείας» απ’ την οποία και κατάγομαι.

Θεωρώ αναγκαίο να κάνω γεωγραφικό προσδιορισμό της περιοχής της Μακρυνείας προς ενημέρωση κυρίως των μη Αιτωλ/νων. Απλώνεται στην στενόμακρη κοιλάδα μεταξύ της λίμνης Τριχωνίδος και του Αρακύνθου.

Συνορεύει Ανατολικά με το βουνό Αναλήψεως Θέρμου Τριχωνίδος, όπου ευρίσκεται και το ιστορικό μοναστήρι Ιωάννου Προδρόμου, Δυτικά με τον Εθνικό δρόμο Μεσολογγίου – Αγρινίου, Βορείως με τη λίμνη Τριχωνίδος και Νοτίως με το βουνό Αράκυνθος ή Ζυγός.

Συγκροτείται από 16 χωριά σε διαδοχική σχεδόν συνέχεια το ένα με το άλλο, με πραγματικό πληθυσμό 12.000 κατοίκων περίπου.

Η περιοχή της Μακρυνείας παρουσιάζει ορισμένες ιδιαιτερότητες.

1.    Φυσικά μνημεία και φυσικές καλλονές, όπως η μεγάλη λίμνη της Τριχωνίδος, με την πλούσια πανίδα και χλωρίδα, ο ευφορότατος κάμπος και το βουνό Αράκυνθος, μεταγενέστερα Ζυγός, επίσης με την πλούσια πανίδα και χλωρίδα. Η λίμνη Τριχωνίδος είναι η μεγαλύτερη της Ελλάδος με πλούσια ορνιθοπανίδα και τη γνωστή για τη νοστιμάδα της αθερίνα. Μεγάλη είναι η αισθητική και οικολογική αξία του Αρακύνθου. Έχει γραμμική ανάπτυξη με αφετηρία την Κλεισούρα και εκτείνεται μέχρι τα Ναυπακτιακά Βουνά – καλύπτεται από πουρνάρια, πλατύφυλλες δρύες, αριές, κουμαριές, φιλίκια κλπ. και πολλά άλλα θαμνώδη δένδρα. Οι πλαγιές και οι κορυφές του αποτελούν σημαντικούς βιότοπους για την επιβίωση αρπακτικών πουλιών αλλά έχει και περιοχές άγριας ζωής, όπου βιώνουν αγριογούρουνα, λαγοί, ζαρκάδια, λύκοι, αλεπούδες, κλπ., προστατεύεται δε κατά τμήματα με την κοινοτική σύμβαση NATURA. Η λαϊκή ονομασία του βουνού είναι Ζυγός, που ταυτίζεται με την αρχαία ονομασία Αράκυνθος (Άρα = συνεχής δεσμός + κύνθος = Βουνό) και σημαίνει οροσειρά, αλυσίδα κορυφών.

2.   Αρχαιολογικά και Ιστορικά μνημεία.

Οι Αρχαίες πόλεις, όπως αι Άκραι στο Ανατολικό τμήμα της Μακρυνείας, η όμορφη Μέταπα (το πιθανότερο οικισμός) το Αρχαίο Τριχώνιο στο κέντρο της Μακρυνείας με ομοσπονδιακή συμμετοχή στην Αιτωλική Συμπολιτεία και με κυριαρχική συμμετοχή εκπροσώπων Στρατηγών στα κεντρικά όργανα διοικήσεως της Αιτωλικής Συμπολιτείας. «Αιτωλών δε ήγειτο Θόας, Αδραίμονος υιός» αναφέρει ο Όμηρος στην Ιλιάδα, για τον εκ Τριχωνίου Στρατηγόν Θόα και το Φύταιον, στο Δυτικό μέρος της Μακρυνείας, όπου πιθανολογείται ότι ευρίσκεται και ο τάφος του Λυσίμαχου, προσωπικού γιατρού του Φιλίππου του Ε’.

3.   Πολιτιστικά μνημεία: το Ασκληπιείο – θεραπευτήριο του αρχαίου Τριχωνίου στη σημερινή Γαβαλού 4ον π.χ. αιώνος και πολλά διάσπαρτα ταφικά σύνολα σ’ όλη τη Μακρυνεία, πρωτογεωμετρικής περιόδου  (1050 – 900 π.χ.) αλλά κυρίως Ελληνιστικών χρόνων, καθ’ όσον είχε στρατοπεδεύσει σε όλη η Μακρυνεία, ο Φίλιππος ο Εος για ανασυγκρότηση του στρατού του μετά την αποτυχημένη πρώτη επιδρομή για κατάληψη της Αιτωλικής συμπολιτείας.

4.   Τα ιστορικά  Μοναστήρια της Μακρυνείας: Τρυμητού του 10ου αιώνος της Κατερινούς 1769 και το κελλί ή Κελλάκι 1788 μ.Χ.- Υπάρχουν και πολλά άλλα αξιόλογα Μοναστήρια του 17ου και 18ου αιώνος σώζονται και ερειπωμένα. Η εθνική, κοινωνική και μορφωτική τους προσφορά δια μέσου των αιώνων, ιδιαίτερα της Ιεράς μονής Κατερινούς, υπήρξε μεγάλη για την περιοχή της Μακρυνείας.

Υπήρξε η Ι.Μ. Κατερινούς Κέντρο Θρησκευτικό, Εθνικό και μορφωτικό και ανέπτυξε δράση φιλανθρωπική, επαναστατική, οικονομική και πνευματική.

Εδώ έγινε η μύηση και ορκωμοσία του Μακρή στη Φιλική εταιρεία.

Εδώ γίνονταν οι συνάξεις – Εθνοσυνάξεις των Κλεφταρματωλών του Ζυγού και ελαμβάνοντο αποφάσεις για Ελευθερία ή θάνατο.

Σε καιρούς εσχάτης πενίας και δυστυχίας, το Μοναστήρι της Κατερινούς διέτρεφε πεινασμένους, έκρυβε  κυνηγημένους, περιέθαλπε λαβωμένους.

Σε καιρούς γενικής αμάθειας και αγραμματοσύνης, μάθαινε τα σκλαβόπουλα γράμματα στο κρυφό σχολειό που λειτουργούσε στο Μοναστήρι.

Παρεχώρησε δωρεάν κτηματική περιουσία για να χτιστούν κοινωφελή ιδρύματα, όπως το Γυμνάσιο Γαβαλούς, το Νοσοκομείο, το Ειρηνοδικείο, η Αστυνομία, ο Συνεταιρισμός.

Αλλά και πολλά άλλα οικόπεδα και χωράφια του Μοναστηριού μοιράστηκαν σε ακτήμονες δωρεάν. Μεγίστη η κοινωνική προσφορά του Μοναστηριού.

Την ιστορία αρχιτεκτονική και τον εσωτερικό διάκοσμο των τριών αυτών σημαντικών Μοναστηριών αναφέρει με ιστορική αρτιότητα ο Αιτωλ/νας καθηγητής Αθανάσιος Παλιούρας, στο εξαίρετο βιβλίο του «Βυζαντινή Αιτωλ/νία».

5.   Άλλη ιδιαιτερότητα: Ανέδειξε πρωθυπουργό τον εντιμότατο και ευγλωτότατον δικηγόρο και πολιτικό Επαμεινώνδα Δεληγιώργη (1872 – 1874) καταγόμενο απ’ τη Γαβαλού.

Επίσης Γαβαλιώτης ήταν και ο αρχηγός των κλεφτών του Ζυγού Δημήτριος Μακρής (1772-1841). Προετοίμασε την επανάσταση στη Δυτική Ελλάδα και την κήρυξε πρώτος στις 5 Μαΐου 1822.

Εισέβαλε στο Μεσολόγγι, απελευθέρωσε το Αιτωλικό και το Αγρίνιο (9 Απριλίου 1821). Έλαβε μέρος σ’ όλες τις μάχες στη Δυτική Στερεά και ένα χρόνο στην πολιορκία του Μεσολογγίου υπερασπιζόταν τον προμαχώνα που έφερε το όνομά του.

6.   Δεν πρέπει να παραλείψω και μια κοινωνικού χαρακτήρος ιδιαιτερότητα. Η Μακρυνεία σύμφωνα με έγκυρες στατιστικές παρουσιάζει δείκτη χαμηλής εγκληματικότητος, μάλιστα ηπιοτάτου εγκληματικού χαρακτήρος.  

Αυτή την πανέμορφη ιστορική περιοχή, που αποτελεί μια ενιαία οντότητα γεωγραφικώς, ιστορικώς και πολιτιστικώς, η οποία έπρεπε να αποτελεί αυτοτελή και ενιαίο Δήμο, όπως ήταν στο παρελθόν, κακομεταχειρίσθηκαν πρόσφατα οι πολιτικάντηδες, για να ικανοποιήσουν μωροφιλοδοξίες και  μικροσυμφέροντα, με τους θεσπισθέντας νόμους Καποδίστρια και Καλλικράτη, η εφαρμογή των οποίων αποδιοργάνωσε την λειτουργία του Κράτους και ερήμωσε την Ελληνική περιφέρεια.

Όμως η Μακρυνεία δεν είναι μόνο ιστορία, φυσικές ομορφιές και ιδιαιτερότητες που προανέφερα.

Μαζί μ’ αυτές και πέρα από αυτές, είναι και κάτι άλλο. Παράδοση πνευματική: Είναι ο τρόπος ζωής των Μακρύνειων από πρίσμα πνευματικό. Είναι οι ηθικές αντιλήψεις και πνευματικές αξίες ζωής που βιώνουν οι Μακρύνειοι στην καθημερινότητά τους.

Οδοδείκτης στη διαμόρφωση της πνευματικής παράδοσης της Μακρυνείας από τα μεταβυζαντινά χρόνια, τα χρόνια της τουρκοκρατίας και τα νεώτερα χρόνια, μέχρι σήμερα, υπήρξε η Ορθόδοξη εκκλησία μας.

Ο ρόλος της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας μέσα απ’ τα ιστορικά της Μοναστήρια, τα εξωκλήσια, τις εκκλησίες και τα Ιερά της προσκυνήματα, λειτούργησε, σε πρακτικό επίπεδο, ως παράγοντας στήριξης, αλλά και πηγή έμπνευσης για τους κατοίκους της Μακρυνείας.

Συνέβαλε στη διατήρηση της ταυτότητός του, της γλώσσας, της πίστης και των πατροπαράδοτων αξιών τους.

Μεταλαμπάδευσε την Ορθόδοξη συλλογική ταυτότητα και τις Ορθόδοξες αξίες της πίστης στα Εθνικά ιδεώδη και ιδανικά, διατηρώντας αναλλοίωτη τη γλώσσα και ακλόνητη την πίστη στη βαριά ιστορική κληρονομιά και τα πεπρωμένα του Γένους.

Διαμόρφωσε δια μέσου των αιώνων πνευματική παράδοση, τα επί μέρους στοιχεία της οποίας συνιστούν την ιδιοπροσωπία των Μακρύνειων, την ταυτότητά τους, την βίωση της ζωής και των αξιών της με τρόπο ξεχωριστό.

Ενέπνευσε στο Μακρυνειακό λαό την Ιερά Παράδοση που είναι η δεύτερη, μετά την Αγία Γραφή, πηγή της Χριστιανικής πίστης, ισότιμη και ισόκυρη με αυτήν.

Ο λαός της Μακρυνείας με την παρουσία και συμβολή της ορθόδοξης Εκκλησίας μας, αποτελεί μία αδιάσπαστη συνέχεια μιας μεγάλης πνευματικής παράδοσης, η οποία δεν διακόπηκε ούτε κατά τις πιο σκοτεινές περιόδους της ιστορίας μας.

Ακόμα και τα τελευταία χρόνια αστικοποίησής του σε μεγάλο βαθμό, παρ’ ότι δέχεται κατά τον πιο ανεξέλεγκτο τρόπο το ξένο πνεύμα, αταίριαστο στην ιδιοσυγκρασία του, τον πολιτισμό του και την ψυχοσύνθεσή του, δεν απώλεσε την ταυτότητά του, την αρχοντιά του και τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του.

Διατηρεί αναλλοίωτη την Ιερά παράδοση, ως δύναμη ζωής, ως πηγή εμπνεύσεως και δημιουργίας.

Δεν υπέκυψε στη σκοπιμότητα προπαγανδιστικών θλιβερών ιδεολογημάτων που ταυτίζουν την παράδοση με την «οπισθοδρόμηση», ούτε στο αρρωστημένο πνεύμα της ξενομανίας, αλλά εξακολουθεί να αντικρίζει τη ζωή βαθύτερα και υπευθυνότερα. Βιώνει και σήμερα τις αξίες της ζωής με τρόπο πατροπαράδοτο και αυθεντικότατο.

Αυτή η πνευματική παράδοση της Μακρυνείας που διαμορφώθηκε επί σειρά γενεών και δια μέσου ιστορικών και βιοτικών περιπετειών, δέχτηκε την ενίσχυση και εδραίωση στις ψυχές των Μακρύνειων από τα εθνεγερτικά οράματα και κηρύγματα Χριστιανικής Ρωμιοσύνης των δύο Μεγάλων Αιτωλ/νων διδασκάλων του Γένους, του Αγίου των σκλάβων – Κοσμά του Αιτωλού και του φωτιστή των σκλάβων – Ευγένιου Γιαννούλη του Αιτωλού.

Ιδιαίτερα ο Άγιος Κοσμάς, γεννημένος στο Μέγα Δένδρο, κοντά στα βορειοανατολικά σύνορα της Μακρυνείας, περιόδευσε σε όλα τα χωριά της και ενίσχυσε τους υπόδουλους Μακρύνειους με τα ιδανικά της Αληθινής Πίστης, της γνήσιας παιδείας, δηλαδή της Ελληνικής Ορθόδοξης και της αυθεντικής κοινωνικότητος, ενισχύοντας τον αγώνα τους για την διεκδίκηση της Ελευθερίας τους. 

Για να γίνει φανερό και σαφές ότι η Μακρυνεία παρουσιάζει πνευματική παράδοση και ανάπτυξη με αυθεντικά λαϊκά και πνευματικά στοιχεία, αναφέρω ενδεικτικά ωρισμένα παραδείγματα απ’ τη λαϊκή και θρησκευτική της παράδοση.

Στη ΓΑΒΑΛΟΥ

Στην Πλατεία Γαβαλούς είναι τοποθετημένη η προτομή του Δημητρίου Μακρή, Αρχηγού των κλεφτών του Ζυγού καταγομένου απ’ το ομώνυμο χωριό.

Ήταν ολιγογράμματος μεν, πρωτοπόρος δε στον αγώνα για την παλιγγενεσία.

Στη βάση της προτομής είναι χαραγμένη η περίφημη φράση του μεγάλου οπλαρχηγού με την οποία αρνήθηκε να δεχθεί τη θέση υπασπιστή που του πρόσφερε ο Όθωνας και δεν υπέκυψε στις δελεαστικές προτάσεις να συμβιβασθεί με τον Τούρκο ή τον Κατσάμπαση, όπως έκαναν άλλοι. Η φράση – απάντησή του ήταν «δεν ξέρω να τσακάω τη μέση μου».

Αυτή η φράση δεν είναι λόγια αλλά είναι στάση ζωής, είναι αντίκρισμα της ζωής και του θανάτου, αφού από το «τσάκισμα της μέσης» εξηρτάτο τότε η ζωή και ο θάνατος του ραγιά, όπως γράφει ο Γαβαλιώτης καθηγητής Κων/νος Ράπτης.

Εδώ λοιπόν φαίνεται ο εσωτερικός κόσμος, οι αξίες, τα ιδανικά και τα πιστεύω των Μακρύνειων. Αυτό είναι πνευματικότητα, πνευματική παράδοση που την είχε ο Μακρύνειος ολιγογράμματος αγωνιστής και μας κληροδότησε η λαϊκή μας παράδοση.

 Άλλο παράδειγμα: Στη ΜΑΤΑΡΑΓΚΑ

Στη Ματαράγκα κάθε χρόνο, την ημέρα του Λαζάρου, αναβιώνει ένα έθιμο, μια γιορτή γνησίως λαϊκή και αυθεντικώς θρησκευτική, τα «Λαζάρια».

Τα «Λαζάρια» είναι μνημόσυνο στο εικοσιένα. Γίνεται προς τιμή και μνήμη της θρυλικής εξόδου, που έγινε ανήμερα Λαζάρου και στην οποία πήραν μέρος και πολλοί Μακρύνειοι: άλλοι εντός του πολιορκημένου Μεσολογγίου, μαζί με τους «Ελεύθερους Πολιορκημένους» και άλλοι εκτός, που ήρθαν απ’ το Ζυγό, απ’ τα βοσκοτόπια του Αρακύνθου, κραδαίνοντας, αντί όπλων, κύπρια και κουδούνια των ποιμνίων τους, χτυπώντας δαιμονιωδώς και προκαλώντας έτσι σύγχυση και ταραχή στον εχθρό.

«Λαζάρια» είναι κοντάρια όπου πάνω τους είναι στερεωμένα Κύπρια, μεγάλα κουδούνια και βάγια. Τα κρατούν στη γιορτή φουστανελοφόροι, λεγόμενοι «Λαζαράδες», οι οποίοι συνοδευόμενοι από πολύ κόσμο, μετά από πορεία μισής ώρας, συγκεντρώνονται στο νεκροταφείο όπου και ο ναός του Αϊ – Λάζαρου και χτυπούν τους «Λαζάρους» για να μηνύσουν στους αγαπημένους νεκρούς πως «εδώ είμαστε».

Η παράδοση λέει επίσης ότι τη νύχτα της εξόδου του Μεσολογγίου, οι καπεταναίοι του Ζυγού σε συμπαράσταση προς τους πολιορκημένους Μεσολλογγίτες, συνεννοήθηκαν να πιάσουν τις νότιες πλαγιές του βουνού και για αντιπερισπασμό να χτυπήσουν τους Τουρκοαιγυπτίους από πίσω. Επειδή οι συγκεντρωθέντες ήταν λίγοι, για να δώσουν την εντύπωση περί του αντιθέτου, έβγαλαν τα κύπρια και τα μεγάλα κουδούνια από τα ζώα και άρχισαν να τα χτυπούν την ώρα της εξόδου.

Προς τιμήν αυτού του γεγονότος καθιερώθηκε η γιορτή των «Λαζαριών», η οποία δεν έχει χαρακτήρα εμπορικό, κερδοσκοπικό ή ωφελιμιστικό, αλλά είναι στάση ζωής πνευματική, δηλαδή υψηλή, υπεύθυνη, ποιητική και ποιοτική.

Άλλο παράδειγμα:

Η πνευματική παράδοση του Μακρυνειακού λαού φαίνεται πεντακάθαρα στα δημοτικά τραγούδια του, τα οποία έχουν εξαιρετική θέση στον νεοελληνικό πολιτισμό.

Τα χαρακτηρίζει το απέριττο κάλος, η απλότητα, η πρωτοτυπία και η φραστική δύναμη.

Καθρεπτίζουν τους πόθους και τις ανησυχίες, τους αγώνες, τις δύσκολες στιγμές και τους καημούς της απλής καθημερινής ζωής των Μακρύνειων.

Τα τραγούδια αυτά είναι πολλών ειδών όπως ιστορικά, κλέφτικα, της αγάπης, νυφιάτικα, κάλαντα και πλήθος άλλα, που εντάσσονται μέσα σ’ όλο το πλέγμα των τραγουδιών της Δυτικής Ρούμελης. Κατά κύριο λόγο χαρίζουν μελωδίες χαράς, αλλά και πόνου, εμπνέουν αγάπη για τη ζωή, ομορφιά και χάρη, με ευπρεπή λόγια και παιδευτικά στοιχεία, χωρίς γλωσσικές ακρότητες.

Το πνεύμα των τραγουδιών ενώνεται με το χριστιανικό, το εθνικό και το μαρτυρικό. Η απόδοσή τους με τη ζυγιά των οργάνων, που περιλαμβάνει το κλαρίνο, το βιολί, το λαούτο και το σαντούρι, ο τραγουδιστικός τρόπος στην έκφραση και το ύφος, έχουν υποστεί εμφανώς την ψαλτική επίδραση, επειδή στην περιοχή της Μακρυνείας, όπως και των περιοχών γύρω απ’ το Μεσολόγγι, υπήρξαν σπουδαίοι ψάλτες και καταγραφείς δημοτικών τραγουδιών.

Το δημοτικό, λοιπόν, τραγούδι μαζί με την εκκλησιαστική μας μουσική αποτελούν την γνήσια παραδοσιακή μουσική των Μακρύνειων, που είναι μία από τις «αλυσίδες» που τους συνδέει με τους προγόνους τους.

Θα αναφέρω ενδεικτικώς δημοτικά τραγούδια που τραγούδησε ο λαός της Μακρυνείας για τη ζωή και τις αξίες της.

Το γλέντι που γίνονταν στις μεγάλες γιορτές, στα πανηγύρια, στους αρραβώνες, στους γάμους, στις οικογενειακές και φιλικές συγκεντρώσεις, αρχίζει με τραγούδι αργό, τελετουργικό, επιτραπέζιο, που τραγουδιόταν κατ’ αντιφωνία, απ’ τα δύο ημιχόρια, στα οποία χωρίζονταν η παρέα –  συνήθως ανδρικό και γυναικείο.

«Σε τούτη την τάβλα πού’ μαστε, σε τούτο το τραπέζι,

τον Άγγελο φιλεύουμε και το Χριστό κερνούμε

και την παρθένα Δέσποινα τη διπλοπροσκυνούμε,

να μας χαρίσει τα κλειδιά, κλειδιά του παραδείσου».

Το τραγούδι φαίνεται απλοϊκό, μα είναι βαθειά φιλοσοφημένο. Καλούνται ως ομοτράπεζοι άγγελοι και αρχάγγελοι, ο Χριστός και η Παναγία, υψώνεται πολύ πιο πάνω απ’ τα κοινά γλέντια και γίνεται επίκληση θείας μελωδίας.

Πολλά είναι τα τραγούδια, ιδίως του γάμου, στα οποία ενώνεται το γλέντι με τη θεϊκή επίκληση, όπως, το λαγιαρνί – η περιστέρα – Μαρία λεν τη Παναγιά – Σαρανταπέντε Κυριακές – τα πάθη του Χριστού – τάξτε παιδιά μου τάματα –και τόσα άλλα, στα οποία ενώνονται σε αρμονική σύνθεση στοιχεία θρησκευτικά, ιστορικά, ηρωϊκά και Εθνικά.

Ακολουθούσαν τραγούδια ιστορικά και ηρωικά, στα οποία υμνούνταν οι κλέφτες του Ζυγού και οι αγώνες της Φυλής για τη λευτεριά.

«Σάββατο μέρα πέρασα από το Μεσολόγγι

κι άκουσα αντρίκεια κλάματα, γυναικεία μοιρολόγια.

Αξιοπρόσεκτη εικόνα του τραγουδιού.

Αντρίκεια κλάματα, λέει! Όχι κλαψουρίσματα, ανάξια του ανδρός, αλλά ελεγεία, για αξίες που χάνονται.

Σειρά είχαν έπειτα τα τραγούδια της Αγάπης – όχι εκχυδαϊσμένης, αλλά εξευγενισμένης αγάπης.

«Τρία καλά, είναι στο ντουνιά και στον απάνω κόσμο

Η νιότη και η λεβεντιά και το καλό κορίτσι.

Τ’ ακούτε σεις οι όμορφες και σεις καλοί λεβέντες;

Λεφτά να μη ζηλέψετε και βιος μη λυπηθείτε».

Αυτή η Ιεράρχηση των αξιών της ζωής: πρώτα η νιότη, η ομορφιά, η λεβεντιά, δηλαδή οι ηθικές και αισθητικές αξίες, κι έπειτα, τελευταίο το «βιος», η περιουσία και το χρήμα, δηλαδή οι ηθικές και αισθητικές αξίες, είναι ένα σημαντικότατο στοιχείο της πνευματικής παραδόσεως του τόπου της Μακρυνείας, όπως εύστοχα παρατηρεί ο καθηγητής Κων/νος Ράπτης.

Το δημοτικό τραγούδι εν κατακλείδι είναι από τις ωραιότερες και πλαστικότερες εκδηλώσεις του Μακρυνειακού λαού.

Σ’ αυτό το αξιακό πλαίσιο του Ελληνικού Ορθοδόξου πνεύματος και του Εθνικού φρονήματος, βιώνουν οι κάτοικοι της Μακρυνείας την καθημερινότητά τους.

Γι’ αυτό η μικρή αυτή περιοχή, όπως και όλες οι περιοχές της Ελλάδος, αποτελεί απροσπέλαστο πνευματικό ανάχωμα στις ανιστόρητες και εκτός πραγματικότητος. Ρεπούσιες ιστορίες, ότι η Μικρασιατική Καταστροφή και η σφαγή των Ελλήνων στο λιμάνι της Σμύρνης ήταν «συνωστισμός», ότι ο χορός του Ζαλόγγου είναι μύθος, ότι η γενοκτονία των Ελλήνων στη Μικρά Ασία και των Ποντίων είναι ρατσισμός, ότι δεν πρέπει να διδάσκονται στα Σχολεία μας τα θρησκευτικά και τα Αρχαία Ελληνικά, ότι οι αναπαραστάσεις των ιστορικών μαχών με τις μαθητικές παρελάσεις είναι αναχρονιστικές, ότι η έξοδος του Μεσολογγίου είναι «Εθνικιστικό κιτς».

Είναι εμφανές, ότι οι βέβηλες και ανιστόρητες αυτές «Ρεπούσιες» θεωρίες, επιδιώκουν να εκριζώσουν από τις ψυχές της νεολαίας μας όλα τα Ιερά και εθνικά σύμβολα. Για να μείνει ο Έλληνας χωρίς παραδόσεις του Έθνους και της Χριστιανοσύνης, χωρίς τους μάρτυρες και τους αγίους του, χωρίς του αγωνιστές και τους αποστόλους του, χωρίς το όραμα και την υπερβατική θεώρηση.

Όμως, ματαιοπονεί, γιατί η Ιστορία της Ελλάδος και η Ορθόδοξη παράδοση είναι δυνάμεις ακατάλυτες.

 Σεβασμιώτατε,

Κυρίες και Κύριοι,

Η όμορφη περιοχή της Μακρυνείας, με την πνευματική, ιστορική και πολιτιστική της κληρονομιά, έχει σταθερές αξίες πάνω στις οποίες μπορεί και πρέπει να αναπτυχθεί.

Να αξιοποιήσει τις ευγενέστερες πολιτιστικές δυνάμεις που αναδεικνύουν τις Ιερές μονές της περιοχής σε Ιεραποστολικά ορμητήρια, πνευματικά θησαυροφυλάκια και ακτινοβόλες εστίες όλων ανεξαιρέτως των πολιτιστικών αξιών.

Ελπίζω με την παρούσα σύντομη εισήγησή μου να δώσω το έναυσμα στους αρμοδίους να προβάλουν την ιστορία, την παράδοση και τον πολιτισμό της πανέμορφης περιοχής της Μακρυνείας και να αξιοποιήσουν τους σημαντικούς αυτούς πόλους έλξεως για την οικονομική ανάπτυξη και βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των κατοίκων της.-

                                                            Ευχαριστώ