Από μικρός ορφάνεψα.

Του Ανδρέα Μουντούρη

Για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι.

Από μικρός ορφάνεψα.

Από μικρός, από μικρός ορφάνεψα.

Αχ ! Ορφάνεψα !

Στα έρημα τα ξένα …

Αμάν ! Δεν τά ’χω μαθημένα.

Και τι θα γίνω τώρα …

αμάν ! εγώ σε ξένη χώρα.

Τρία χρόνια στο Κάιρο.

Αχ ! στο Κάιρο…

Δε μού ’στειλε ένα γράμμα

αμάν ! παλιά μου φιλενάδα.

Η μάνα που με γέννησε …

αχ ! με γέννησε !

Κλαίει κι αναστενάζει …

αμάν ! παιδάκι μου φωνάζει !

Και τι θα γίνω τώρα …

αμάν ! πού ’μαι σε ξένη χώρα.

Το τραγούδι της ξενιτιάς  «Από μικρός ορφάνεψα», με τα παραπονεμένα του λόγια, το είχα μάθει να το τραγουδάω από μικρό παιδάκι. Για πρώτη φορά το άκουσα στο πανηγύρι του χωριού μας, την 29^η Ιουνίου 1961, ημέρα, που γιορτάζουμε τη μνήμη των Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Στα μέρη μας, τη δεκαετία του 60, στη δημοτική μας μουσική παράδοση μεσουρανούσε το Αστέρι, που άκουγε στο όνομα «Αργυρούλα»  ! Όταν την άκουγα να λέει αυτό το τραγούδι έβαζα τα κλάματα, γιατί θυμόμουνα τη δεύτερη κατά ηλικία αδελφή μου, την Μαριάνθη, που είχε ξενιτευτεί στην Αμερική. Εκείνα τα χρόνια άλλα μεγάλα ονόματα στη δημοτική μας μουσική παράδοση, ήταν : Η Τασία Βέρα, η Σοφία Κολλητήρη, ο Ζάχος που τραγουδούσε το «Μια βοσκοπούλα αγάπησα», ο Τάκης Καρναβάς και οι μουσικοί Αριστείδης Μόσχος, Κόρος, Βασίλης Σαλέας (Ο παππούς του σημερινού γνωστού κλαρινίαστα) κ.άλ.  Τότε, οι μεγαλύτερες «φίρμες» ερχόταν κυρίως στο παζάρι (εμποροπανήγυρις) της Γαβαλούς, κωμόπολη στη Μακρυνεία της Αιτωλίας. Το παζάρι γίνεται πάντα Σεπτέμβρη μήνα, αρχίζει στις 8 και τελειώνει στις 15. Παράλληλα γιορτάζει και η Μονή Κατερινούς τη μνήμη της «Γεννήσεως της Θεοτόκου». Η Μονή βρίσκεται σε ημιορεινή περιοχή του Αράκυνθου, πλησίον της Γαβαλούς κι ανήκει στην κτηματική της περιφέρεια. Καμιά σχέση δεν έχει το παζάρι, του τότε, με το παζάρι του σήμερα. Τότε τα όργανα έπαιζαν μέχρι το πρωί, οκτώ συνεχόμενες βραδιές, οι μάνες κι οι κόρες πήγαιναν στο παζάρι  για να ψωνίσουν τα προικιά κι οι κτηνοτρόφοι ν’ αγοράσουν οι να πουλήσουν τα ζώα τους. Τότε ζούσαν την παράδοση και τώρα … απλά την αναπαριστάνουν.

Στη φωτογραφία με το μουσικό συγκρότημα, αριστερά διακρίνεται η μεγάλη τότε «φωνή» Αργυρούλα και δίπλα της δεξιά, η νεότερή της Τασία Βέρα ή η Σοφία Κολλητήρη, δεν είμαι σίγουρος. Ο νεαρός με την κιθάρα, είναι ο ταλαντούχος, για την εποχή τότε, τραγουδιστής του δημοτικού μας τραγουδιού Βασίλης Τσόκανος. Ο Βασιλάκης το 1974 ήταν στρατιώτης της Διμοιρίας μου στον Έβρο. Όταν πηγαίναμε για εκπαίδευση, επειδή είχα να κάνω με «παλιοσειρές» και βαριόταν ν’ ακούνε συνέχεια τα ίδια πράγματα, αλλά κι εγώ να τους τα επαναλαμβάνω, τους έβαζα να ξαπλώσουν στο έδαφος κι ο Βασιλάκης έπαιρνε την κιθάρα του και μας τραγουδούσε !

Τη φωτογραφία με την Αργυρούλα, ο Βασιλάκης μου τη χάρισε, τη βρήκα σε κάποιο παλιό άλμπουμ, και με τη σειρά μου, σας την παρουσιάζω.

Κρίμα όμως, που δεν έχω τα τεχνικά μέσα, να σας τραγουδήσω και το ποιο πάνω τραγούδι της ξενιτειάς ! Βέβαια, εγώ δεν είμαι η μεγάλη φίρμα …  αλλά τραγουδώ καλά! Βλέπετε ο Θεός μού ’δωσε πολλά ταλέντα, αλλά στο καθένα απ’ αυτά, μου τσιγκουνεύτηκε λίγο … δεν πειράζει όμως, εγώ Τον δοξάζω και τον ευχαριστώ, μόνο και μόνο, που μου δίνει το δικαίωμα ν’ αναπνέω !