ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ - Του Ανδρέα Μουντούρη.

Το όνειρο της νιότης μου, για μένα, ήσουν εσύ …

ο ήλιος, το φεγγάρι, της ψυχής μου η θαλπωρή.

Δε σκεπτόμουνα τα πλούτη ούτε και τα μεγαλεία,

η δική μας η αγάπη είχε πάρει τα πρωτεία ….

Κοίταζα τα μάτια σου και έλαμπες από χαρά.

 Σ’ αγκάλιαζα και έτρεμες σαν πουλάκι στο χιονιά. 

Πανέμορφη, γλυκύτατη, είχες θεϊκή μορφή !

Και γίνηκες το πάθος μου … μια αγιάτρευτη πληγή.

Όμως, έφυγες μια μέρα … χάθηκες οριστικά

 και δεν έμαθα ποτέ μου … τι συνέβη ξαφνικά.

Ας μού ’δινες μια εξήγηση, να μάθω την αιτία …

στην αγάπη είναι επώδυνη κάθε αμφιβολία.

 Το όνειρο της νιότης μου, δεν το ξανάειδα πια …

και ο ήλιος ο δικός μου κρύφτηκε στην συννεφιά.

Το ολόγεμο φεγγάρι είχε εξαφανιστεί …

κ’ η θλίψη, απ’ την ψυχή μου, έδιωξε την θαλπωρή.

Είχαν περάσει από τότε δεκαέξι χρόνια,

ποτέ μου δεν σε ξέχασα … και σε ζητούσα ακόμα.

Κάποια μέρα του Απρίλη, εκεί κοντά στο Πάσχα,

θυμάμαι που μου έστειλες μια ευχετήρια κάρτα.

 Μαζί με τις ευχές σου, μου ζητούσες να βρεθούμε,

να σμίξουμε για λίγο … τα παλιά να θυμηθούμε.

Τα έχασα, δεν ήξερα τι να σου απαντήσω …

Μα, η ζωή μου άλλαξε … πώς να σε συναντήσω ;

Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις προσπερνάς τις ενοχές

και πιστά ακολουθείς … του έρωτα τις προσταγές.

Σ’ άφησα μπουμπούκι και γύρισες τριαντάφυλλο

μ’ ένα χαμόγελο δειλό κι αχνό … μα ασυγκράτητο.

Μια πραγματική θεά, γεμάτη θηλυκότητα

πανέμορφη φαντάζεις … κι έχεις αυθεντικότητα.

Ότι δεν ολοκληρώσαμε τ’ αθώα εκείνα χρόνια

έφθανε μόνο μια βραδιά, να τη θυμόμαστε αιώνια.

Η νύχτα πέρασε χωρίς ν’ αλλάξουμε κουβέντα,

για μας μιλούσαν τα κορμιά … τα αναστατωμένα !

Μόνο, όταν εχάραξε με κοίταξες στα μάτια,

εδάκρυσες και κλαίγοντας με γέμισες με χάδια !

-Ποτέ δε σε ξεπέρασα, μου είπες δακρυσμένα,

μη ρίξεις τ’ άδικο σε με, για όλα τα περασμένα.

Πλανήθηκα και πίστεψα, ότι με κοροϊδεύεις,

γιατί, για σένα λέγανε, πως μ’ άλλη έχεις μπλέξει.

Φεύγω για πάντα απ’ τη ζωή σου … 

δε θα σ’ ενοχλώ,

γι’ αυτά που ζήσαμε μαζί … 

ένα μεγάλο ευχαριστώ !!!!