"Η Παλιαβρύση" - Ανδρέα Μουντούρη

Πλατάνια μου υδρόφιλα, πλατύφυλλα, σκιερά,

μονάχα σας φυτρώνετε, εκεί που βρίσκετε νερά.

Θα ήτανε αφύσικο αν και στην Παλιαβρύση

παρέα δεν της κάνατε, ώσπου να βγει στη λίμνη.

Σας βλέπω καθημερινά, για σας και καμαρώνω

παίρνω το οξυγόνο σας, στον ίσκιο σας ξαπλώνω.

Το πράσινο φύλλωμά σας αναγγέλλει μακριά

στον διψασμένο οδοιπόρο τη βρύση για να ξεδιψά.

Πλατάνια μου πληθωρικά είστε δέντρα ιερά

κρεμάστηκαν στα κλαδιά σας ήρωες για τη λευτεριά.

Έλλοβα τα φύλλα σας και σεις μακρόβια φυτά

κ' η Άλτις έγινε άλσος από πλατάνια σκιερά.

Όλο και υψηλότερα να φτάστε προσπαθείτε

και ιστορίες παλαιές σε μας να διηγείστε.

Μια αλέα σχηματίσατε σπάνιας ομορφιάς

τους έρωτες να μας θυμίζει αυτής της ρεματιάς.

Στην Παλιαβρύση οι κοπελιές πλένανε τα προικιά

κι έφθαναν κι οι λεβέντες να ποτίσουνε τα ζα !

Κλεφτές ματιές αντάλλασσαν γεμάτες υποσχέσεις

όρκους και πόθους της καρδιάς τις κάναν καταθέσεις.

Κάποτε, για τα νερά σου μαλώνανε δυό χωριά,

έσκασαν χειροβομβίδες και την πλήρωσαν παιδιά.

Και τι δεν κάνει ο άνθρωπος για να επιβιώσει

γίνεται ανήμερο θεριό μπορεί και να σκοτώσει.

Ο μέγιστος Ηράκλειτος είπε : "Τα πάντα ρει"

κι ήρθε ο καιρός να φθάσουμε στην ίδια εποχή.

Οι λίμνες μες στα πόδια μας κι εμείς δεν έχουμε νερό

τα έφορα χωράφια μας γίνανε ρημαδιό !