Αγωνιστής ο 17χρονος Αντώνης. Μετά από ενάμιση χρόνο ξανά στο θρανίο

Το αυτονόητα αγαθό της παιδείας, φαίνεται, ότι για πολλούς αποκτιέται μετά από τιτάνιες προσπάθειες και αγώνα δρόμου. Μετά από ενάμισι χρόνο στο σπίτι του, παιδί με ειδικές ανάγκες πήγε και πάλι στο σχολείο. Το πρόβλημα ήταν ότι το ειδικά διαμορφωμένο λεωφορείο δεν μπορούσε να εκτελέσει δρομολόγιο προς Ειδικό Σχολείο άλλης βαθμίδας.

Την Δευτέρα, ο δεκαεπτάχρονος Αντώνης Μπουρδούνης πήγε στο σχολείο μετά από ενάμιση ολόκληρο χρόνο που η αναλγησία, η αδιαφορία και η γραφειοκρατία τον είχαν κλείσει στο σπίτι του. Τα αμέτρητα εμπόδια που υπήρχαν, μέχρι ο νεαρός Αντώνης να πάει στο σχολείο και να κάνει τα μαθήματά του, ξεπεράστηκαν αποκλειστικά και μόνο από τον ιδρώτα και το κουράγιο του ο πατέρα του, του κ Γιάννης, ο οποίος έχει ζήσει την ίδια κατάσταση και άλλες φορές στο παρελθόν. Κατάφερε να φέρει το αποτέλεσμα, που δεν είχαν καταφέρει από μόνοι τους αρμόδιοι φορείς, και ο γιός του να κάνει τη πιο αυτονόητη πράξη που κάνουν όλα τα παιδιά της ηλικίας του, να μορφωθεί πηγαίνοντας στο σχολείο. Ο κ Γιάννης, ενεργώντας μόνος του, με την συμπαράσταση του ΚΤΕΛ και του Προέδρου του κ Γιώργου Καψιαμπέτη, αλλά και του Νομαρχιακού Συλλόγου Αναπήρων «Η Ελπίδα» , το πρωί της Δευτέρας χαμογέλασε και αισθάνθηκε δικαίωση, που είδε το παιδί του στη σχολική αίθουσα. Παράλληλα, χάριν στον αγώνα δρόμου που έκανε ο πατέρας αυτός, άνοιξε τον δρόμο της γνώσης και της μόρφωσης και σε άλλα παιδιά. Το αυτοκίνητο που θα μεταφέρει τον νεαρό Αντώνη και ήταν παροπλισμένο μέχρι και την Δευτέρα, αν και υπήρχε ακριβώς για τον λόγο αυτό, θα εξυπηρετεί και άλλα παιδιά που αντιμετώπιζαν το ίδιο πρόβλημα.

Το θέμα αυτό είχε πρωτοαναδείξει η εφημερίδα «Σ» τον Οκτώβριο του 2012 και χάριν της δημοσιοποίησης του είχε δοθεί λύση τότε, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό, αφού το παιδί μετά από μήνες ταλαιπωρούνταν πάλι.

Για την ιστορία, το πρόβλημα εμφανίστηκε όταν ο Αντώνης ήταν περίπου 10 χρονών και από τότε και μετά εντάχθηκε στο πρόγραμμα της ΕΛΕΠΑΠ Αγρινίου, όπως και άλλα παιδιά της πόλης που πάσχουν από παρόμοιες παθήσεις. Για τρία συναπτά χρόνια, ο Αντώνης μετακινούταν στο Ειδικό Δημοτικό Σχολείο που ανήκει στο Υπουργείο Παιδείας, με ειδικό λεωφορείο του σχολείου, που είναι διαμορφωμένο έτσι ώστε να μπορεί να τον μεταφέρει μαζί με το αναπηρικό του καροτσάκι, χωρίς να χρειάζεται να μετακινείται καθόλου από αυτό. Η μεταφορά του Αντώνη γινόταν με το λεωφορείο μέχρι και τον Ιούνιο του 2011, όταν τελείωσε η προηγούμενη σχολική χρονιά και αποφοίτησε από το δημοτικό. Ο Αντώνης στη συνέχεια δεν πήγαινε συνεχώς σχολείο, όχι γιατί δεν θέλει ή δεν μπορούσε, αλλά γιατί μετά την εξέταση που του έγινε και κρίθηκε από την αρμόδια επιτροπή ότι είναι ικανός να προχωρήσει στο Ειδικό Επαγγελματικό Γυμνάσιο, η μεταφορά του στο σχολείο διακόπηκε χωρίς λόγο.

Οι γονείς του Αντώνη έκαναν την εγγραφή του στο Ειδικό Επαγγελματικό Γυμνάσιο στις 13 Ιουνίου του 2012 και περίμεναν ότι με την έναρξη της σχολικής χρονιάς, το λεωφορείο θα έπαιρνε τον Αντώνη από το σπίτι και θα τον μετέφερε στο σχολείο, όπως ακριβώς και τα προηγούμενα χρόνια. Αυτό όμως δεν έγινε ποτέ. Ο πατέρας του παιδιού, ο κ Γιάννης Μπουρδούνης, απευθύνθηκε στους γνώστες της υπόθεσης, ώστε να ξεκινήσει το λεωφορείο να πηγαινοφέρνει τον Αντώνη, από και προς το σχολείο, αλλά παρόλο που προσπάθησαν να βοηθήσουν λύση στο πρόβλημα, δεν ήταν αρμόδιοι τελικά για το θέμα. Ωστόσο, στο ενημερωτικό σημείωμα που δόθηκε στους γονείς του Αντώνη από το σχολείο, αναφερόταν ξεκάθαρα ότι : « η μεταφορά των μαθητών γίνεται με μεταφορικό μέσο, με δαπάνες που καλύπτονται από την πολιτεία». Τέτοιο μέσο δε διέθετε το σχολείο, αλλά και κανένας άλλος φορέας δεν ήταν πρόθυμος να το διαθέσει για να εξυπηρετηθεί το παιδί για τις μετακινήσεις του. Οι γονείς τότε απευθύνθηκαν πρώτα στο Δημοτικό Σχολείο της ΕΛΕΠΑΠ Αγρινίου που ανήκει στο Υπ. Παιδείας, στην οποία ανήκει το λεωφορείο που υπάρχει, ζητώντας να γίνεται από αυτό η μεταφορά του παιδιού, που το αυτοκίνητο έχει τελειώσει με τις μεταφορές των άλλων παιδιών και βρίσκεται παρκαρισμένο έξω από το κτήριο.

Το σχολείο δεν ήταν αρμόδιο. Οι γονείς απευθύνθηκαν στο κράτος, τηλεφώνησαν στο Υπουργείο Παιδείας και αφού δεν πήραν καμία απάντηση, στράφηκαν στο δήμο, που τους παρέπεμψε στο Νοσοκομείο Αγρινίου . Ο τότε Διοικητής του Νοσοκομείου με ενδιαφέρον δέχτηκε να παραχωρήσει το αυτοκίνητο για να μεταφέρεται ο Αντώνης προσωρινά και να μην χάσει τη σχολική του χρονιά, αλλά ζητήθηκε από τον πατέρα να αναλάβει την ευθύνη μετακίνησης, ώστε να απαλλαχθούν ο οδηγός και οι αρχές του Νοσοκομείου από κάθε ευθύνη σε περίπτωση οποιουδήποτε ατυχήματος, από τη στιγμή που και ο διοικητής εξυπηρέτηση ήθελε να κάνει, γιατί δεν έχει αρμοδιότητα για το θέμα.

Ο πατέρας του παιδιού φυσικά είχε αρνηθεί να υπογράψει αυτή τη δήλωση, θεωρώντας πως με μια τέτοια ενέργεια θέτει σε κίνδυνο την ασφάλεια του Αντώνη, που είναι ήδη ευάλωτος στα ατυχήματα λόγω της κατάστασής του. Το θέμα δεν έχει βρει καμία λύση. Οι γονείς είχαν εξαντλήσει κάθε περιθώριο, ώστε να βρεθεί αυτοκίνητο που θα μεταφέρει το παιδί, αφού στην ηλικία των δεκαπέντε, που ήταν τότε, δεν ήταν δυνατό να μεταφέρεται από τη μητέρα του λόγω και του βάρους του παιδιού, αφού θα ήταν αδύνατο να τον σηκώνει από το καρότσι 2 φορές τη μέρα για να τον πάει και να τον φέρει από το σχολείο με το αυτοκίνητο της οικογένεια ή με ταξί. Ο Αντώνης συνεχώς έλεγε: « Θέλω να πάω στο σχολείο. Είμαι συνέχεια στο σπίτι και δεν ξέρω γιατί δεν έρχονται να με πάρουν». Η οικογένεια ήταν αποφασισμένη να μη στερήσει στο παιδί τη δυνατότητα να μορφωθεί, αλλά και να απασχολείται με παιδιά της ηλικίας του, ακόμα και αν το κράτος αδιαφορεί πλήρως και οι τοπικοί φορείς προσπαθούσαν να βρουν πρόχειρες και μάταιες λύσεις.

Σε μεταγενέστερη φάση, μετά από ένα τεράστιο μαραθώνιο που έγινε απέναντι στην γραφειοκρατία, τις αγκυλώσεις της και τις γραφειοκρατικές δεσμεύσεις που υπέτασσαν φορείς και πρόσωπα, που ενδιαφέρονταν, να υποχωρήσουν ο Δήμος Αγρινίου (αφού τότε ήταν υπεύθυνοι οι δήμοι για τα σχολικά δρομολόγια, κάτι που δεν ισχύει τώρα), παίρνοντας την ευθύνη , ο Αντώνης, ετοίμασε επιτέλους την σχολική του τσάντα. Το πρόβλημα ήταν πως… το ειδικό όχημα του Ειδικού Δημοτικού, δεν μπορούσε να εκτελέσει ένα ακόμη δρομολόγιο προς Ειδικό Σχολείο άλλης βαθμίδας. Για να γίνει τότε αυτό, είχε χρειαστεί η παρέμβαση του εισαγγελέα, η συμβολή του τότε διοικητή του νοσοκομείου Αγρινίου και του τότε διοικητή του Αεροπορικού Αποσπάσματος και εν τέλει η μάχη που η αρμόδια τότε Δημοτική Αρχή είχε δώσει με τη Διεύθυνση Ειδικής Αγωγής του Υπουργείου Παιδείας, αλλά και η ενεργοποίηση των υπηρεσιών της Περιφέρειας Δ.Ε. και η εξίσου καθοριστική παρέμβαση του Περιφερειακού Διευθυντή Εκπαίδευσης.

Το 2014, που η Περιφερειακές Ενότητες είχαν την αρμοδιότητα της μεταφοράς των μαθητών, υπήρξε κάποιο πρόβλημα, το οποία τελικά λύθηκε και οδήγησε και την Περιφερειακή Ενότητα Αιτωλοακαρνανίας στο να μπορέσει τώρα να συνεισφέρει από την πλευρά της, ώστε ο Αντώνης να πάει στο σχολείο του, μετά από ενάμισι χρόνο που ήταν στο σπίτι του.

Κων/νος Χονδρός
Εφημερίδα «Συνείδηση»