“Το Βραχώρι” Του Ανδρέα Μουντούρη.

Αγρίνιο, Βραχώρι μου, όπως παλιά σε λέγαν,

όσοι στα ξένα μίσευαν, στη θύμησή σου κλαίγαν.

Ένας τόπος πλούσιος, προικισμένος απ’ τη φύση,

με κάμπους, δάση και βουνά, με τα νερά, τις λίμνες.

Τόπος που φιλοξένησε άοκνους Ηπειρώτες,

τότε σε χρόνια δύσκολα, που δέχτηκε νησιώτες.

Κερκυραίοι, Λευκαδίτες δουλέψανε στα καπνά,

σκάλιζαν τα καλαμπόκια και θερίζαν τα σπαρτά.

Ναυπακτιώτες κι Ευρυτάνες έπιαναν τα χειμαδιά

και την Άνοιξη ανεβαίναν ξανά στα ορεινά.

Όταν έλιωναν τα χιόνια κι έβγαινε η χλωρασιά

στο Βελούχι, στα Βαρδούσια βόσκαγαν τα ζωντανά.

Σ’ αυτή την πόλη έζησα τα πιο καλά μου χρόνια …

Αχ ! Τα πέτρινα τα σπίτια σου με τ’ άνθη στα μπαλκόνια!

Όλα τα σπίτια με αυλές, όλα με περιβόλια,

 πλημμύριζαν μοσχοβολιές, πετούσαν χελιδόνια.

Τώρα εξαφανίστηκαν τα παλιά αρχοντικά

κι έμειναν ως δείγμα τα όμορφα νεοκλασικά.

Έχεις για ήρωά σου τον Τίτορμο τον Αιτωλό,

για καμάρι την ομάδα σου, τον Παναιτωλικό.

 Έχεις για έμβλημά σου κι αρχαίο μυθικό θεό,

αυτόν που λέμε “Άσπρο” τον Αχελώο ποταμό.

Όμως, στη γειτονιά σου, εκεί στην Αρχαία Στράτο,

θα βρεις Ναό του Δία κι Αρχαίο Θέατρο κλασάτο.

Αιτωλοακαρνάνα πολιτικέ, πότε θα ξυπνήσεις ;

Αυτόν τον αμύθητο θησαυρό πότε θα αναδείξεις ;

 Θυμάμαι το σιντριβάνι σου … σημείο Αναφοράς,

μ’ εκείνο το αγιόκλημα, Άρωμα Ομορφιάς !

Όλα τότε, όμορφα ήταν, απλά και φυσικά,

το πάρκο τα δρομάκια του, τα δέντρα τα ψηλά.

Τα παρτέρια του γεμάτα με λουλούδια εποχής,

με λιγούστρα, λεβαντίνες και θάμνους κάθε λογής.

Τι να πρωτοθυμηθώ ;  Τα θερινά τα σινεμά !!!

Με τις ψηλές τις μάντρες, τις μπουκαμβίλιες, τα γιασεμιά.

Το Δάσος του Αγίου Χριστοφόρου ποτέ μου δεν ξεχνώ,

εκεί πηγαίναμε εκδρομές μαζί με το Σχολειό.

Στο γραφικό του εκκλησάκι ανάβαμε κερί

ο Άγιος να βοηθήσει για πρόοδο και προκοπή.

Σαν Αγρινιώτης γνήσιος φέρω μεγάλο χρέος,

για κάποιους, να εκφραστώ με θαυμασμό και δέος.

Ότι όμορφο υπάρχει σ’ αυτόν εδώ τον τόπο

στους Ευεργέτες το χρωστάμε, παίρνω γι’ αυτό και όρκο.

Ο Βαγγέλης Παπαστράτος γράφει σ’ ένα βιβλίο:

“Η δουλειά κι ο κόπος της” είναι το πιο καλό Σχολείο.

Τα εγγόνια του Παπά Στρατή δεν πήραν επιδοτήσεις,

με γνώση και σκληρή δουλειά φτιάξαν επιχειρήσεις.

Οι Αδελφοί Παπαστράτου πρόσφεραν στην Περιοχή τους,

όλα εδώ τα άφησαν και είναι προς τιμή τους !!!