“Η Άτακτη Μακρυνειώτισσα” του Ανδρέα Μουντούρη

Άτακτη Μακρυνειώτισσα, το ’χεις καλά γλεντήσει 

και σκέπτεσαι να παντρευτείς, άλλη ζωή ν’ αρχίσεις. 

Μα, όλοι τώρα ξέρουνε, αυτά που έχεις κάνει 

και δύσκολα μου φαίνεται, να βάζεις το στεφάνι. 

Μα θα μου πεις, ποιος θα νοιαστεί τη σήμερον ημέρα 

με ποιον εσύ πηδήχτηκες ή αν σήκωσες παντιέρα. 

Αλλά κι εσύ το παράκανες φίλη μου αγαπημένη 

κι απήδηχτο δεν άφησες παλούκι εσύ καημένη.

Τουλάχιστον, αν έφευγες, να πας σε άλλον τόπο 

θα ’βρισκες εύκολα γαμπρό χωρίς μεγάλο κόπο. 

Πανέμορφη στο πρόσωπο, έχεις κι ωραίο σώμα, 

όλοι θα σε κοιτάζουνε με ανοιχτό το στόμα. 

Όμορφη Μακρυνειώτισσα κοντεύεις τα σαράντα 

Και βλέπω να φλερτάρεις με το “ράφι” για καβάτζα. 

Το ξέρεις και η ίδια, πρέπει ν’ αλλάξεις τη ζωή σου, 

να κάνεις οικογένεια, μη μείνεις μοναχή σου …

Κι εκείνη, απομακρύνεται, να πάει σ’ άλλα μέρη, 

παρθένα να το παίξει, νά ’βρει γαμπρό αστέρι ! 

Βάζει με τα πράγματά της κεντημένη μια ποδιά, 

για να δείχνει, όπου πάει, σαν καλή νοικοκυρά. 

Τους άντρες έχει μάθει, να τους παίζει κομπολόι, 

κι ας κάνουνε τους έξυπνους, χαϊβάνια είναι όλοι.

Μπαίνει στο πλοίο ένα πρωί και ξεκινά μονάχη, 

σε κυκλαδίτικο νησί ψάχνει να βρεί λιμάνι ! 

Ένας ψαράς μελαχρινός κι ωραίο παλικάρι 

του άρεσε και ήθελε γυναίκα να την πάρει. 

Κι αφού τον ήθελε κι αυτή τα βρήκε με τ’ αλάνι 

στην εκκλησιά την Παριανή εβάλανε στεφάνι !

Στου πεθερού το ταβερνάκι εκεί στο περιγιάλι, 

φάγανε γαμοπίλαφο χόρεψαν πεντοζάλη. 

Συνέχισαν με νησιώτικα με σούστα και με μπάλο, 

μέχρι να νιώσει το καμάκι του, που ήτανε μεγάλο ! 

Έλα της λέει ο γαμπρός, πέσε στο κρεβατάκι, 

το γλέντι θα συνεχιστεί, μέχρι να σκίσω το γατάκι. 

Αχ! Ντρέπομαι αντρούλη μου, του λέει η τσαχπίνα 

κι ας είχε κάνει πιο πολλά κι από την Τσιτσιολίνα !