Σε μαθήτρια του Λυκείου Γαβαλούς το 2ο βραβείο διαγωνισμού διηγήματος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών

Με ανακοίνωσή του ο φιλόλογος Κωνσταντίνος Γεωργίου εκ μέρους του Συλλόγου Διδασκόντων του Γενικού Λυκείου Γαβαλούς, γνωστοποιεί την επιτυχία της μαθήτριας του σχολείου Αναστασίας Πλατανιά, η οποία κατέκτησε το 2ο βραβείου στον διαγωνισμό διηγήματος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών. Συγκεκριμένα:

«Εδώ που έφθασες λίγο δεν είναι» – Κ. Π. Καβάφης

Όταν η μαθήτριά μας Αναστασία Πλατανιά ή Νάστα (το λογοτεχνικό της ψευδώνυμο) μου παρέδωσε το διήγημά της, για να το διαβάσω, η αλήθεια είναι ότι δεν πίστευα ότι ένα παιδί της Β' Λυκείου θα μπορούσε να αποτυπώσει και να ξεδιπλώσει στο χαρτί μια ιστορία τόσο ευφάνταστα και τόσο αριστοτεχνικά σε λογοτεχνικό κείμενο. Ευτυχώς, η Αναστασία με διέψευσε. Όταν διάβασα την ιστορία του Έκτορα και της Ζωής, των ηρώων του διηγήματος, ομολογώ ότι με κατέλαβε βαθιά συγκίνηση και εξαιτίας του περιεχομένου του αναγνώσματος αλλά, κυρίως, εξαιτίας της αποκάλυψης μπροστά στα μάτια μου σε όλο της το βάθος μιας τόσο ευαίσθητης ψυχοσύνθεσης και τόσο χαρισματικής λογοτεχνικά –και όχι μόνο- προσωπικότητας, όπως είναι η Αναστασία.

Το «Ραντεβού τον Νοέμβρη» ξεχειλίζει από τρυφερότητα, ρομαντισμό, ερωτισμό και ανθρωπιά. Πρόκειται για την απόλυτη κυριαρχία του συναισθήματος, του αγνού έρωτα και της άδολης αγάπης που τόσο ανάγκη έχουμε στην εποχή μας, μιας εποχής στην οποία επικρατούν η λογική της ιδιοτέλειας, η ηθική του συμφέροντος, οι επιδερμικές και απρόσωπες σχέσεις, ένα κακώς εννοούμενο λογοκρατικό πρότυπο ζωής. Στο βασίλειο των συναισθημάτων του «Ραντεβού τον Νοέμβρη» η δύναμη των αριθμών υποχωρεί και εκμηδενίζεται η όποια ποσοτικοποίηση της ανθρώπινης ζωής.

Η Ζωή στην σελίδα του ημερολογίου της αναφέρει: ¨Γιατί απλά κάποιοι άνθρωποι είναι τόσο ξεχωριστοί, που αξίζει να ζεις μόνο και μόνο για να τους συναντήσεις κάποτε…¨ Νομίζω ότι σε αυτήν την φράση περικλείεται το ουσιαστικότερο νόημα της ενσυνείδητης και βιωμένης αγάπης, η οποία επιτυγχάνεται μόνο μέσα από την κατάργηση του αυτιστικού τρόπου ζωής του σύγχρονου ανθρώπου και από την σημασιοδότηση της ατομικότητάς μας με την αβίαστη αποδοχή της συν- ύπαρξής μας με τον άλλο. Για την Ζωή η ζωή έχει αξία μόνο στον βαθμό κατά τον οποίο η ίδια μοιράζεται τον κόσμο με τον αγαπημένο της.

Παράλληλα, με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο, η Αναστασία μάς υπενθυμίζει την τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, η οποία σωματικά μεν είναι καταδικασμένη στην φθορά, πνευματικά και ψυχικά δε, νικώντας την προσωρινότητά της υπό προϋποθέσεις, μπορεί να αναδείξει την αχρονία της.

Επιπλέον, η συγγραφέας θίγει το ζήτημα του εξιδανικευμένου και ταυτόχρονα ανεκπλήρωτου έρωτα, της αληθινής φιλίας και της αξιοπρεπούς και αγέρωχης στάσης του ανθρώπου απέναντι στον βιωμένο σωματικό και ψυχικό πόνο που προέρχεται τόσο από την ανίατη ασθένεια όσο και από την γνώση του για το επικείμενο τέλος.

Τέλος, το διήγημα αποτελεί έναν ύμνο στο μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής και στην ομορφιά της ζωής, η οποία κρύβεται ανύποπτα και επιμελώς πολλές φορές πίσω από την καθημερινότητα απλών ανθρώπινων δραστηριοτήτων αλλά και πίσω από τα πρόσωπα που συναποτελούν το κοινωνικό μας περιβάλλον. Το δύσκολο είναι να την ανακαλύψει κανείς, να την αναγνωρίσει και να την βιώσει με έναν τρόπο συνειδητό μέχρι την τελευταία της σταγόνα.

Με αυτά τα λίγα λόγια θα ήθελα να εκφράσω και προσωπικά και εκ μέρους του συλλόγου Διδασκόντων του Γενικού Λυκείου Γαβαλούς συλλόγου Διδασκόντων του Γενικού Λυκείου Γαβαλού αλλά και εκ μέρους της Διευθύντριας του σχολείου μας, κυρίας Μαρίας Γκουβέλου – Κοντοπάνου, τα θερμά συγχαρητήρια στην μαθήτριά μας Πλατανιά Αναστασία για την αξιέπαινη προσπάθειά της και την κατάκτηση του 2ου βραβείου στον διαγωνισμό διηγήματος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών. Ελπίζουμε ολόψυχα αυτό το βραβείο να είναι η αρχή μιας δημιουργικής πορείας και στον χώρο της λογοτεχνίας.

Η Πλατανιά Αναστασία κατάγεται από την Καψοράχη και είναι κόρη του Νίκου και της Μαρίας Πλατανιά.