Ο αείμνηστος καθηγητής, γιος του Δημήτρη και της Ελένης Μπρούτα, γεννήθηκε στις 10 Αυγούστου 1941 στο Παλιοχώρι Καψοράχης.
Τελειώνοντας το Δημοτικό σχολείο και παρά τις δύσκολες συνθήκες της εποχής, συνέχισε τις σπουδές του στο οκτατάξιο Γυμνάσιο Γαβαλούς. Οι γονείς του τα δύσκολα εκείνα χρόνια στάθηκαν δίπλα του και με την αστείρευτη θέληση για μάθηση που διέθετε το 1965 αποφοίτησε από την Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και εν συνεχεία εισήχθη στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.
Διορίσθηκε στην Δημόσια εκπαίδευση την οποία υπηρέτησε μέχρι που συνταξιοδοτήθηκε.
Διατέλεσε επί τέσσερα χρόνια καθηγητής στο Ελληνογερμανικό σχολείο του Ανόβερου στην Γερμανία και επιστρέφοντας επέλεξε να διδάξει στην ιδιαίτερη του πατρίδα την Αιτωλοακαρνανία όπου ως καθηγητής και Γυμνασιάρχης μέσης εκπαίδευσης υπηρέτησε την εκπαίδευση στα Γυμνάσια - Λύκεια Αιτωλικού, Νεοχωρίου, Αστακού, Κατούνας, Γαβαλούς και Ματαράγκας.
Διετέλεσε Πρόεδρος του πνευματικού κέντρου του Δήμου Μακρυνείας.
Πλήθος κόσμου παρακολούθησε την νεκρώσιμη ακολουθία που τελέσθηκε στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστού Μάρκου.
Τον επικήδειο εκφώνησαν, ο παλιός του συνάδελφος καθηγητής Γεώργιος Μέρδης, ο οποίος εξήρε την προσωπικότητα, την αρετή και τις αξίες του εκλιπόντος και ο ποιητής και συγγραφέας Φώτης Β.Λέτσας ο οποίος μεταξύ άλλων είπε:
Με βαθιές προσευχές, γονατίζοντας θρηνούμε μπροστά σου, αγαπημένε μας Γιάννη.
Ως ανθρώπινο πλάσμα ολοκληρώνεις έναν κύκλο, τον οποίο με σεβασμό κλείνεις σήμερα.
Το κενό που αφήνεις φεύγοντας θα επιμένει ακάλυπτο. Όμως τα προσφιλή σου πρόσωπα, η γυναίκα σου, τα παιδιά σου, κοιτώντας την άδεια θέση θα θυμούνται την απλότητα, την ειλικρίνεια, την ευαισθησία, τη συνέπεια και τις δημιουργικές ανησυχίες σου και θα παρηγοριούνται.
Καλός σύζυγος.
Υπηρέτησες με γούστο και επίγνωση το ρόλο του οικογενειάρχη και ειδικότερα του πατέρα.
Ήσουν καλός συγγενής αλλά και καλός φίλος.
Τίμιος και δίκαιος σε μικρά και μεγάλα ζητήματα, σε αρχές και συμπεριφορές.
Έντιμος και άκαμπτος σε θέματα τιμής.
Πολύ συνετός και πολύ πειθαρχημένος.
Αυστηρά ηθικός και υπερβολικός στα συναισθήματά σου. Αγαπητός σε όλους.
Πολύ λογικός και ώριμος στη σκέψη.
Οι χαρές και οι λύπες μας ακολουθούν μέχρι το θάνατό μας.
Οι συγγενείς και φίλοι μέχρι την ταφή μας στο Νεκροταφείο.
Όμως οι καλές μας πράξεις, πέρα από τις πύλες του Ουρανού. Στην αιωνιότητα.
Και συ αγαπημένε μας Γιάννη, φεύγεις φορτωμένος από τέτοιες καλές πράξεις.
Τα μικρά ρυάκια φλυαρούν με θόρυβο γιατί δεν έχουν βάθος. Ενώ οι μεγάλοι ποταμοί κυλάνε σιωπηλοί. Και συ Γιάννη ανήκες στους μεγάλους σιωπηλούς ποταμούς γνώσεων. Γνώσεις τις οποίες έδωσες σε χιλιάδες μαθητές και μαθήτριες σαν άριστος και ευσυνείδητος δάσκαλος.
Υπήρξες όμως και για μένα ο «Μέντοράς μου». Κι αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
Κι αν τώρα έγειρες το κεφάλι στο θάνατο, δεν παύεις να υπάρχεις. Είμαι σίγουρος πως βρίσκεσαι ακόμη, κάπου εδώ, γύρω μας. Μας βλέπεις και μας ακούς.
Σαν ύστατο φόρο τιμής, δε θα μπορούσα να κάμω κάτι άλλο, από το να σου αφιερώσω ολίγους στίχους, εκφράζοντας έτσι τον πόνο ψυχής με τον οποίο σε κατευοδώνουμε, συγγενείς και φίλοι.
«Ταξίδι χωρίς πρόγραμμα έλαχε στη ζωή σου
Ταξίδι προς το άπειρο μα και τη λύτρωσή σου.
Πλημμύρες δακρυστάλαχτες τα μάγουλα ποτίζουν
όλων που παρευρίσκονται και σ’ αποχαιρετίζουν.
Μαύρη σπαράζει η καρδιά, το σύγκρυο παγώνει
τ’ απομεινάρι στην ψυχή, που σε κατευοδώνει.
Μαύρος κι ο πόνος της ψυχής, σπασμένη η φωνή μας
αδύναμη ν’ αντισταθεί παρά τη θέλησή μας.
Μπροστά σου προσευχόμαστε, Θεό παρακαλούμε
επιεικώς να σου φερθεί, αυτό μόνο ζητούμε.»
Σύννεφο θλίψης, σκεπάζει τούτον τον τόπο που στέκει έτοιμος να σε δεχθεί για πάντα. Ας ελπίσουμε ο θάνατος που είναι η μόνη «βεβαιότητα του αβέβαιου», έρχεται όχι σαν κατάρα, αλλά σαν ευλογία στους ανθρώπους.
Πόνος και θλίψη βρίσκεται πίσω απ’ τα δάκρυά μας.
Νιώθω συντετριμμένος φίλε μου, Μέντορά μου.
Πρέπει εδώ να σε αποχαιρετήσω και να σου ευχηθώ, αλλά και να προσευχηθώ, για καλό σου ταξίδι στην αιωνιότητα.
Η μέχρι σήμερα ενάρετη ζωή σου, να σε οδηγήσει στον έναν και μοναδικό ζώντα Χριστόν και Θεόν.
Καλό σου ταξίδι Γιάννη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου