Ονειρεύτηκα τον άνθρωπο

ΠΟΙΗΣΗ : ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΡΑΥΤΟΠΟΎΛΟΥ

 Αφιερωμένο με πολλή αγάπη στο φίλο ποιητή και συγγραφέα ΑΝΔΡΕΑ ΜΟΥΝΤΟΥΡΗ.

«Ονειρεύτηκα  τον άνθρωπο».

Βαδίζει ο απέθαντος και σείονται τα κάστρα

κι οι δρόμοι γίναν ερημιές κι οι ερημιές σκοτάδια...

Και το φεγγάρι τ' αργυρό έπλεξε πανωφόρι,

να ρίξει βέλος, σαϊτιά, να τυφλωθεί η κόρη....

Και ως να γυρίσει για να ιδεί ο κόσμος το γραμμένο

έγινε στάχτη όλη η γης και τ' όνειρο χαμένο...

Βαδίζει ο λιογέννητος και σείεται η σελήνη

και άρχισε ο απέθαντος, να καίγεται, να σβήνει...

Το χάος έβγαλε κραυγή και βγήκαν τα κοράκια,

πάγωσε η πικρή αυγή κι έτρεξαν τα ρυάκια...

Μαύρο το αίμα πότισε του σύμπαντος την σκάλα

και έγινε η κραυγή ουρλιαχτό και η άβυσσος κρεμάλα...

Σκόνη γινήκαν τα θεριά κι ο άπιστος βελόνι

καρφώθηκαν στην μαύρη γης και σώπασαν οι πόνοι...

Έτσι αναστήθη ο άνθρωπος και έλαμψεν ο ήλιος

και θάφτηκε στο παρελθόν ο μύθος και ο θρύλος...

Ξύπνησε η κόρη κι έπλεξε ολόχρυσην πλεξούδα

και την σκαρφάλωσεν ο νιός να βρει ζωή και ελπίδα...

Έτσι πορεύεται ο ντουνιάς, έτσι λαλεί ο κόσμος,

έτσι τελειώνει κι αρχινά απ' την αρχή ο χρόνος...

Διάβηκα χώρες και χωριά, ανέμους και πελάγη,

της ιστορίας τον καιρό έκαμα παρακλάδι...

Και κάθε βράδυ που πονώ της τραγουδώ της κόρης,

τα πάθη της ομολογώ και τους καημούς της πλώρης...

Μα, χαιρετώ κάθε χαρά και κάθε λύπη παύω,

γιατί είμ' εγώ ένας λαός, π' αντιπαθεί το μαύρο....

Έχω τον ήλιο γι' αρχηγό και του φωτός την αύρα,

πανί, καράβι κι΄οδηγό και θαλασσιά μιά χάντρα...

Νησιά, πελάγη και βουνά ταξίδεψ' η ψυχή μου

και δίνω το χρυσό κλειδί στ' όνειρο, που 'ν παιδί μου...

Βαδίζει τ΄ όνειρο γραμμή και ίσια για το βέλος

κι' ο ποιητής θα καρτερεί, πάντοτε για το τέλος....

Το τέλος θα 'ναι κόκκινο, το κόκκινο του πάθους

και η ζωή θα 'ναι γλυκειά, χωρίς πορεία λάθους...

Έτσι τα ονειρεύτηκα και έτσι σας τα λέω,

γιατί αγαπώ τον άνθρωπο και κάθε μέρα κλαίω...

                    

Αγγελική Ραυτοπούλου … 2013