Είσαι η ανάσα μου !

 Ποίηση : Του Ανδρέα Μουντούρη.

Τίποτα ευκολότερο από την κολακεία,

όμως δεν την χρειάζεσαι, είσαι μια αυθεντία.

Σαν έναν ήλιο φωτεινό οι άνθρωποι σε βλέπουν,

το φως της καλοσύνης σου εισπράττουνε και τρέχουν.

Όλοι σ’ εμπιστεύονται, σου λεν τα εσώψυχά τους,

τι σκέπτονται, τι θέλουνε, τι έχουν στα μυαλά τους.

Και συ μ’ αγάπη περισσή με μπέσα και συμπόνια

στέκεσαι πάντα δίπλα τους, διώχνεις την καταφρόνια.

Έκανες τη ζωή σου, τέχνη να επικοινωνείς,

γιατί σαν όνειρο τη βλέπεις, και θέλεις να τη γευτείς.

Έμπλεος αγάπης, να προσφέρεις σ’ όλους προσπαθείς,

κι ανιδιοτελώς το κάνεις, δε ζητάς να καρπωθείς.

Ευαίσθητη, πονόψυχη, για τους δικούς και ξένους,

εχέμυθη κι ευγενική αξίζεις πολλούς επαίνους.

Η προσφορά σου στα κοινά είναι γνωστή σε άλλους,

συνεργάστηκες για το καλό με φίλους κι αντιπάλους.

Η μοναξιά, που παγώνει τις ανθρώπινες σχέσεις,

παγώνει και τη γλώσσα μας, καθώς, χάνονται λέξεις.

Με επαφή, με σύνδεση και επικοινωνία

κρατάς άσβεστες φλέβες στ’ ανθρώπινα μεγαλεία.

Ρωτούσες με περίσκεψη και γνώση αληθινή,

αυτό, που εβασάνιζε την αγνή σου την ψυχή.

Τι μορφή μπορεί να πάρει η ανθρώπινη ζωή,

αν χαθούν στο μέλλον, αξιοπρέπεια και τιμή.

Είσαι για μένα η ανάσα κι όλη μου η ζωή,

ότι, κι αν έχω πετύχει, σ’ όλα έχεις συμμετοχή.

Και δε μιλώ καλή μου, για τα υλικά τα αγαθά μας,

περήφανος είμαι για σένα, τα εγγόνια, τα παιδιά μας !