Δυστυχώς ζούμε σε μία αποστατημένη εποχή, σε μια Εποχή
που τα πάντα αναιρούνται και αμφισβητούνται σχεδόν από όλους. Ζούμε σε μια
εποχή που η Εκκλησία, ως θεσμός, και το έργο της συνεχώς βάλλονται από όλες τις
πλευρές, είναι επόμενο και τα κατηχητικά σχολεία, να επηρεάζονται από τη
γενικότερη κρίση. Η κρίση των κατηχητικών συντροφιών τροφοδοτείται από διάφορα
μέτωπα, την Πολιτεία, την κοινωνία, τα ΜΜΕ. Το κατηχητικό έργο ή η κατηχητική
διακονία, όπως αλλιώς καλείται, υστερεί τόσο στον υλικό όσο και στον πνευματικό
τομέα. Παρατηρείται λοιπόν μία γενική έλλειψη οργάνωσης του κατηχητικού έργου.
Ξεκινώντας από τις υλικές ελλείψεις, είναι γεγονός ότι
οι υποδομές των περισσότερων ενοριών είναι πενιχρές, δηλαδή δεν υπάρχουν χώροι
παιχνιδιού, παιχνίδια για να απασχολούνται τα παιδιά, αλλά και ουσιαστικό
βοηθητικό υλικό που να σχετίζεται με το θέμα της συνάντησης. Σαν αποτέλεσμα,
πολλοί κατηχητές δεν προετοιμάζονται κατάλληλα, μη έχοντας πολλές φορές
ολοκληρωμένο θέμα στη διάθεσή τους, είτε ελλείψει χρόνου είτε λόγω αμέλειας,
και, ακόμα χειρότερα, αδιαφορίας.