Παρα 'θιν αλός

ΠΟΙΗΣΗ: ΧΡΗΣΤΟΣ ΥΦΑΝΤΗΣ

https://www.facebook.com/eco.driving....

ΜΟΥΣΙΚΗ: ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΟΥΜΠΙΟΣ (Το ζεϊμπέκικο της θάλασσας)

ΠΑΡΑ ΘΙΝ' ΑΛΟΣ

Ντύσου κατάσαρκα το καλοκαίρι

κι έλα ν' ανταμώσουμε στης ψυχής μας τ' ανοιχτά.

Καραβοκύρης στη ρότα μας το ακατάβλητο κύμα.

Να διαβούμε θαλασσόχαρα μονοπάτια σε νησιά μονήρη

χτενίζοντας με τ' ακροδάκτυλα τα γαλανόλευκα μαλλιά του Ποσειδώνα.

Να μεταλάβουμε το άχραντο του Αιγαίου φως σε κοραλλένιο τάσι.

Ν' αφουγκραστούμε τον ερωτότροπο ψίθυρο των ανέμων,

τη γλαφυρή σιωπή των οριζόντων.

Να μοιραστούμε τα μυστικά της θάλασσας

ακουμπώντας σ' ένα τεράστιο κοχύλι

και τη χαρά των γλάρων όταν με τα φτερά σπαθίζουν τον αφρό.

Να βουτήξουμε χωρίς συνθήκες στο μηδέν, στο άπαν,

στον βυθό της καρδιάς, στον ίλιγγο του νου.

Ν' αγγίξουμε τα φιλιατρά της αβύσσου, τις παρυφές τ' ουρανού.

Να νιώσουμε του Εωσφόρου την τρίαινα, την ανάσα του Θεού.

Εκεί, στη μεθόριο γραμμή που η κραυγή της αμαρτίας

γίνεται ευλογίας σιωπή και της κόλασης η λάβα γίνεται γλαύκινο φως,

εκεί που ο έρωτας μοιάζει με θάνατο κι ανάσταση,

να καθαγιάσουμε τον λυγμό μιας λαχτάρας απέραντης σαν σύμπαν, 

σαν ωκεανός, σαν όνειρο που ξενυχτάει μέσα μας.

Ν' ανοίξουμε με αστρικό κλειδί τις πύλες κοινής Ειμαρμένης!

Περίρρυτoι απ' τον ζηλότυπο φλοίσβο ευεπίφορου παρόντος,

να στεγνώσουμε την ασυγχώρητη ερημιά

στις πύρινες ανταύγειες αιμόσαρκης έξαψης.

Μύστες και ιερουργοί στον βωμό παράφορου πάθους,

προσκυνητές και θηρευτές στην ασημόφεγγη αλισάχνη,

άγγελοι και δαίμονες σε χορό ηδυπάθειας, 

πορθητές και πορθούμενοι στο απάγκιο της σπηλιάς των ευχών, 

επαναστάτες στη δικτατορία του χρόνου,

κατακτητές διαστελλόμενων στιγμών, ελευθερωτές θηριωδών ιμέρων,

επάκτιοι ακρατοπότες αιώνιας ζωής, να σκαρφαλώσουμε στ' αστέρια,

να στρογγυλέψουμε τα ενεή της Εκάτης φεγγάρια

εποικώντας τις θερμές αλλήλων χώρες.

Λευχείμονες Νηρηίδες να χορεύουν στη λαμπερή αχλύ,

να ραίνουν με φεγγαροσταλίδες την απόλυτη δική μας σμίξη.

Κι εμείς, δύτες στα τρίσβαθα του ρέοντος πόθου 

να ξεδιψάσουμε λάγνα ονειρέματα με κοχλάζον αίμα,

ν' ανασύρουμε στ' αφρόνερα της ευτυχίας με ορμή δικαιωμένων,

μαργαριτάρια, χρυσάφια και πορφύρες

που εγωμανείς έρωτες μας καταπόντισαν.

Αγκαλιά ν' ανατέλλουμε στων αλμυρών φιλιών

και στων στιλπνών κορμιών τις νέες πατρίδες!