Άγγελοι του Παραδείσου

Ποίηση : Του ΑΝΔΡΕΑ ΜΟΥΝΤΟΥΡΗ

Ένα βωμό, σου έστησα, κρυφά μέσ’ στη ψυχή μου

κ’ εκεί επάνω σαν θεά σε λάτρεψα καλή μου.

Σ’ αγάπησα χωρίς ποτέ να ξέρω τ’ όνομά σου

τυχαία βρέθηκα  εγώ,  εκεί στη γειτονιά σου.

Σε είδα στον ανθόκηπο τ’ άνθη σου να ποτίζεις

κι αργότερα μέσ’ στο μπαχτσέ φράουλες να σκαλίζεις.

Το σούρουπο σαν έφτασε γύρισες στο κονάκι

κι εγώ ακόμη βρίσκομαι στ’ απέναντι παγκάκι.

Η όψη σου, το βλέμμα σου, η τόση ομορφιά σου

με μάγεψαν, με έθελξαν και μ’ έφεραν κοντά σου,

με αγωνία καρτερώ πάλι να σ’ αντικρίσω

μια  καληνύχτα να σου πω, γι’ αγάπη να σου μιλήσω.

-Όπως και σύ έτσι κι εγώ σ’ αγάπησα καρδιά μου

και σ’ έκλεισα  για δυό  ζωές μέσα στα σωθικά  μου.

Χωρίς να ξέρω ποιος είσαι, σου δόθηκα με πάθος

κι ελπίζω, στην αγάπη μας μην έχω κάνει λάθος.

Σ’ αγαπάω!  Κ’ εσύ αυτό, ποτέ μην το ξεχάσεις,

η πίστη μου παντοτινή, δε θέλω ν’ αμφιβάλλεις.

-Πριν σε γνωρίσω, άνυδρη έρημος η ζωή μου

και την έκανες όαση με μια ματιά ψυχή μου !

Μια μαύρη κόλαση με έκαιγε αδιάκοπα 

και σ’ ένα χαμόγελό σου άνοιξαν τα ουράνια

κι οι άγγελοι του παραδείσου με αρπάξανε !

-Ώστε μ’ αγαπάς λοιπόν, και σύ καλέ μου Άγγελε ;

-Μα το ρωτάς, αν σ’ αγαπώ ;  Μα αν δε σ’ αγαπούσα,

πως την ώρα αυτή μαζί με σέ θα ξαγρυπνούσα ;

Ναι, σ’ αγαπώ κι εγώ, όσο δε μπορείς να φανταστείς,

άλλωστε απ’ τον έρωτα δε γίνεται να κρυφτείς !

Του κάκου, ζητούσα στον ύπνο μου λίγο γαλήνη,

όμως αυτός με άφηνε ξάγρυπνη και μονάχη

εσένα για να σκέπτομαι μοναδική μου αγάπη !

-Όλα όσα άκουσα είναι άραγε αλήθεια ;

Μήπως και ονειρεύομαι όπως στα παραμύθια ;

Δε μπορώ να φανταστώ, πως μου φύλαγε η μοίρα, 

χάρισμα για μένα τόση μεγάλη ευτυχία !