Αντιπελάργηση - του Ανδρέα Μουντούρη

Ρόδινο το δειλινό κι είμαι στο Κοντό-Γιαλό,

κοίταζα τη θάλασσα, θυμόμουνα … και δάκρυζα.

Παιδάκι ονειρευόμουνα ταξίδια μακρινά

και με το νού μου έφθανα σ’ εξωτικά νησιά.

 Όλα τα όνειρα καπνός, στον άπληστο το χρόνο,

οι αναμνήσεις μακρινές, άφησαν πίσω πόνο,

που μεγαλώνει πιο πολύ, μέρα με την ημέρα,

αφού πληγώνει τις ψυχές, της κρίσης η φοβέρα.

Λίγοι οι τυχεροί, οι ακάθαρτοι και πονηροί,

που έφεραν την κρίση, πλούτισαν κι έγιναν κροίσοι.

Του κοσμάκη αρπάξανε τις αποταμιεύσεις,

μίζες κι επιδοτήσεις τις κάνανε καταθέσεις.

Καταφέρανε να κάνουνε τη χώρα ρημαδιό,

ένα μπαίγνιο την κατάντησαν στο εξωτερικό.

Τα ιδανικά και οι αξίες χάθηκαν στις ασωτίες,

έκλεψαν τα όνειρά μας, δεν έχουν μέλλον τα παιδιά μας.

Η χώρα αυτή τους έκανε μεγάλους και τρανούς

κι εκείνοι αλλού επενδύουν, με χαμηλούς μισθούς.

Πέστε μου, που πήγε η αγάπη για την πατρίδα,

γιατί η αχαριστία έδιωξε την ελπίδα ;

Τα πετεινά του ουρανού κι όλα της γης τα κτήνη

σε κάθε τους ευκαιρία δείχνουν ευγνωμοσύνη !

Ο σκύλος στον αφέντη του, που του δίνει φαγητό

κουνάει την ουρά του, και του λέει ευχαριστώ !

Οι πελαργοί άμα γερνούν δε μπορούνε να πετούν

κι οι νέοι γόνοι δε ξεχνούν, στη ράχη να τους κουβαλούν ,

ώστε και οι παλαίμαχοι να σχίζουν τους αιθέρες,

να χαίρονται από ψηλά τις θάλασσες και ξέρες !

Οι πελαργοί  ως νεογνά παραμένουν στη φωλιά,

το τάισμα των μικρών, φροντίδα είναι των γονιών.

Όλα τα άλογα τα όντα ζούνε αρμονικά

μ’ αμοιβαία  τη φροντίδα, τύφλα νά ’χει η ανθρωπιά.

Αντιπελάργηση γι’ αυτά, σημαίνει καλοσύνη,

τα ζώα εκδηλώνουνε πάντα ευγνωμοσύνη.

Γι’ αυτό και αποφάσισα να ζήσω με τα ζώα

τη γη μου να καλλιεργώ και να παράγω απ’ όλα !