Η διάσταση των γενεών

Ποίηση : Ανδρέα Μουντούρη

Γρήγορος έγινε ο βηματισμός της εποχής

και αφύσικος φαντάζει ο ρυθμός της αλλαγής.

Δεμένοι στην παράδοση, ξαφνιάζονται οι γέροι

σε τεχνητούς παράδεισους ψάχνονται οι νέοι.

Η εποχή μας δοκιμάζεται με ρευστότητα,

ανασφάλεια, αντιφάσεις κι αβεβαιότητα.

Τα νιάτα μας ωριμάζουν σήμερα ταχύτερα,

να γίνουν προσπαθούν ανεξάρτητα νωρίτερα.

Όμως, αυτό δυσκολεύει, δημιουργεί παγίδες,

Ψυχοπνευματικές φέρνει ανισορροπίες.

Μέσα μαζικής επικοινωνίας κάθε λογής,

το μεγάλο δείγμα τεχνοκρατούμενης εποχής.

Οι νέοι τους μεγάλους, κάθε φορά κατηγορούν,

στον κόσμο που κληρονόμησαν, να ζήσουν δε μπορούν.

Μιλούν για κόσμο απελπιστικά διεφθαρμένο

φρικτά έλκη πυορροούν, τον κάνουν μολυσμένο.

Παντού κυριαρχεί το χρήμα κι υποκρισία,

διαπλοκή, διαφθορά, κι ασυνεννοησία.

Αγανακτούν οι νέοι, να το πιστέψουν δε μπορούν

και αρκετές φορές αψυχολόγητα αντιδρούν.

Τα νιάτα θέλουν το επίπεδο να ξεπεράσουν,

ότι καθιερωμένο άμεσα να ξεχάσουν.

Ο μεγάλος απ’ τη δράση αρνείται ν’ αποσυρθεί

γιατί θα σήμαινε για κείνον, θανατική ποινή.

Δεν διακρίνει λένε, τους νέους σοβαρότητα

δείχνουν αδιαφορία και ανευθυνότητα.

Στα μάτια των μεγάλων οι νέοι δείχνουν χαλαστές παραβλέπουν τις αιτίες ηθικές, κοινωνικές.

Ασκώντας εξουσία στους νέους η παλιά γενιά

προσπαθεί να τους εμπνεύσει τα δικά της ιδανικά,

αναλλοίωτους να τηρήσει τους δικούς της θεσμούς,

γιατί τους κρίνει απαραίτητα ως προοδευτικούς.

Χρειάζεται κριτική θεώρηση το παρελθόν,

βαδίζοντας σταθερά, να ξεπεράσεις το παρόν.

Πρέπει να αισθάνεσαι της εποχής σου τους παλμούς,

μήπως και εννοήσεις του παρελθόντος τους χρησμούς.

Το παρελθόν είναι πάντα μαντείου απόφθεγμα

και όποιος το αρνείται δείχνει ανωριμότητα.

Ασκώντας επί πάντων διαβρωτική κριτική

γεμάτος από διάθεση εικονοκλαστική.

Προγονοπληξία και στείρα προσκόλληση σ’ αυτό

οδηγεί σε συντελεστή προόδου αρνητικό.

Η αέναη αλλαγή είναι νόμος φυσικός

στο καλύτερο να οδεύει ο βασικός σκοπός.

Να μην υποτιμούμε ότι κι αν αποκτήσουμε

τα παλιά μηνύματα ν’ αποκρυπτογραφήσουμε.

Το λέω, το πιστεύω κι αν θέλεις, πήγαινε ρώτα,

μέλλον είναι το παρελθόν, πού ’ρθε απ’ άλλη πόρτα.