Ποίηση : Ανδρέα Μουντούρη.
Το νερό προσφέρει ζωή σε μυριάδες πράγματα,
κι αφιλοκερδώς το κάνει, δίχως ανταλλάγματα.
Κυλά εκεί, που δεν καταδέχονται οι άνθρωποι
να πλησιάσουν, και τους άνυδρους να
ξεδιψάσουν.
Ο ήλιος, χωρίς διάκριση, σκορπά παντού το φως
και γίνεται ζωοδότης, λατρεύεται σαν θεός !
Φωτίζει και ζεσταίνει τ’ άψυχα και τα ζωντανά
και οι πιστοί με δέος τραγουδάνε το «Ωσαννά»
!
Σαν κλείνεσαι στον εαυτό σου, βυθίσου στην
καρδιά,
εκεί θε νά ’βρεις τη λύτρωση και την παρηγοριά.
Στο διάλογο νά ’σαι σαφής, νά ’σαι αληθινός,
στη διοίκηση, αρμόδιος, δίκαιος και σωστός.
Στην πράξη, να διαλέγεις πάντοτε, τη σωστή
στιγμή
και να ξέρεις, δίχως ρήξη, δεν υπάρχει ενοχή.
Όταν τιμές και θησαυρούς στη ζωή σου απαιτείς
περίμενε και συμφορές, γι’ αμοιβή να
καρπωθείς.
Τέτοιος, είναι ο δρόμος τ’ ουρανού, ίσιος και
φωτεινός,
αν θέλεις ν’ ακολουθήσεις, μείνε άσπιλος κι
αγνός !
Σαν οντότητα, ένα σώμα και ψυχή κουβαλάς,
είσαι ικανός το χωρισμό να κάνεις μονομιάς ;
Ενώ δουλεύεις ποιοτικά και στην εντέλεια
στο νιογέννητο μπορείς να μοιάσεις με
συνέπεια ;
Ενώ τις σκάλες τ’ ουρανού ανεβοκατεβαίνεις
μπορείς εσύ το ρόλο της γυναίκας να τον
παίξεις ;
Αμέσως, το κάθε τι το νιώθεις, το κατανοείς,
μπορείς τίποτα να μην κάνεις, να μένεις
απαθής ;
Να γεννάς και να τρέφεις, πάντα εσύ να
κυβερνάς,
μπορείς να δημιουργείς, δίχως δικά σου να
κρατάς ;
Να δουλεύεις χωρίς αναγνώριση να προσμένεις.
Να ηγείσαι δίχως να κυριαρχείς και να
προτρέχεις.
Συνειδητοποίησέ το, να το νιώσει η ψυχή,
όλα αυτά συνθέτουν την πρωτεϊκή αρετή !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου