Μέρες που είναι έρχονται στον νου μου εκείνα τα
παιδικά τα χρόνια, που πρόλαβα και γιόρταζα Χριστούγεννα, Χριστούγεννα με την
δέουσα σημασία και όχι με την σημερινή που πέραν ενός γλεντιού που δεν καλύπτει
το κενό μέσα μας στην καρδιά μας αλλά μόνο μέσα στην κοιλιά μας δεν μπορεί να
μας προσφέρει κάτι παραπάνω.
Όλα και όλοι ετοιμάζονταν και μας ετοίμαζαν για εκείνη
την ημέρα, την μέρα που ο Θεός γινόταν άνθρωπος, να σαν και σήμερα.
Μα τότε το ζούσαμε, αυτό προσμέναμε, το λαχταρούσαμε
και όλα προς τα εκεί μας οδηγούσαν.
Στο χωριό μέρες πριν άρχιζε να χιονίζει και σιγά σιγά
η μέρα να μικραίνει, τα φύλλα απ τα δέντρα είχαν πέσει, το κρύο δυνάμωνε και οι
μέρες πλησίαζαν.
Όσοι στα σπίτια μικρά παιδιά είχαν, στο δάσος έτρεχαν,
το καλύτερο έλατο να αναζητήσουν, το έφερναν στο σπίτι και όλοι μαζί η
οικογένεια ξεκινούσαν τον στολισμό και όταν έφτανε η ώρα, η φάτνη κάτω από το
δέντρο να τοποθετηθεί σαν ιεροτελεστία φάνταζε στα μάτια μας, σιγά σιγά οι
φιγούρες έπαιρναν την θέση τους ευλαβικά μέσα στο μικρό ξύλινο σπιτάκι που την
φάτνη θύμιζε.
Τα σχολεία έκλειναν με μεγάλη γιορτή που τα Άγια Χριστούγεννα
υμνολογούσαν, δάσκαλοι και μαθητές με χαρά τραγουδούσαν.
Και φτάνει η παραμονή, κάλαντα ακούγονταν από άκρη σ
άκρη του χωριού, όλοι περίμεναν τα σπίτια τους το χαρμόσυνο γεγονός ν' ακούσουν
από τα χείλη των μικρών παιδιών, ..''εν φάτνη των αλόγων, ο ποιητής των όλων
τίκτεται..''
Έρχεται το βράδυ, ένα βράδυ αλλιώτικο από τα σημερινά
αυτά της παραμονής, ένα διαφορετικό ρεβεγιόν μας περίμενε, ένα ρεβεγιόν που ως
κέντρο του είχε τον ναό εκεί που θα ζούσαν για μια ακόμη φορά αλλά σαν να είναι
η πρώτη φορά ένα πλήρωμα ψυχής.
Τα καλά τα ρούχα από τις ντουλάπες έβγαιναν, τα
σιδέρωναν και νωρίς για ύπνο όλοι έπεφταν, το πρωί οι καμπάνες ηχούν, με χαρά
μεγάλη τα παιδιά πετάγονταν στο άκουσμα τους (όχι όχι δεν γκρίνιαζαν για το
τόσο πρωινό ξύπνημα όσο για να το ζήσουν από κοντά μέσα στην εκκλησία που τους
ύμνους τους χαρμόσυνους θα άκουγαν, μπορεί να μην ήξεραν τι ακριβώς έλεγαν αλλά
ήξεραν πως για ένα μεγάλο και τρανό θαύμα μιλούσαν).
Οδεύοντας προς την εκκλησιά τον ουρανό κοιτούσαμε
γεμάτο αστέρια ήταν και εμείς ψάχναμε το μεγαλύτερο να βρούμε εκείνο εκεί που
το βράδυ της Γέννησης την Βηθλεέμ φώτιζε και πάνω από την φάτνη στεκόταν.
''Να το μαμά, μπαμπά το αστέρι της Βηθλεέμ αυτό εκεί
είναι, κοίτα πόσο μεγάλο είναι πάμε γρήγορα ο Χριστούλης μας περιμένει.''
Οι εκκλησιά γέμιζε τόσο που κανείς βήμα δεν μπορούσε
να κάνει, όλοι ήταν εκεί. Κανείς δεν έλειπε και ήταν μόλις 5–5μιση το πρωί, έξω
νύχτα, πίσσα σκοτάδι, κρύο πολύ το χιόνι έντυνε στα λευκά κάθε γωνιά του χωριού
και των βουνών γύρω από αυτό.
Έξω κρύο και η εκκλησιά ζεστή τόσο που να σου καίει
την καρδιά ώστε εκεί να έρθει και να γεννηθεί ο Χριστός, μια φάτνη φτιαγμένη
από όλο σου το είναι, από όλη σου την προσμονή, από ολάκαιρο τον πόθο σου να
γνωρίσεις κάτι που δεν μπορούσες να το κατανοήσεις.
Μια φάτνη που γέμιζε από το Άγιο δισκοπότηρο που
ευλαβικά στα χέρια του κρατούσε ο παπάς.
Μετά στο σπίτι, ένα τραπέζι στρωμένο δίπλα στη σόμπα
και τα δώρα κάτω από το δέντρο, δώρα απλά, μικρά, ταπεινά, με πολύ αγάπη
παρμένα που η αξία τους στα μάτια μας αμύθητη έμοιαζε κι όμως μικρή ήταν, το
απόγευμα πάλι από σπίτι σε σπίτι σε παππουδάκους και γιαγιούλες του χωριού τα
χρόνια πολλά να πούμε κεράσματα παντού, ευχές και αγκαλιές που πολλά άξιζαν.
Τα τωρινά Χριστούγεννα γιατί άραγε δεν μας αγγίζουν;
Μήπως επειδή έχουμε αποξενωθεί από Θεό και ανθρώπους; Μήπως και από τον ίδιο
μας τον εαυτό;
Μήπως επειδή κέντρο μας δεν είναι η γέννηση και η
φάτνη της καρδιάς μας αλλά τα δώρα, τα τραπέζια, τα φαγοπότια και ένα πέρασμα
από την εκκλησία εάν και όπως όπως ξυπνήσουμε και αυτό λίγο πριν το Δι' ευχων,
έτσι ''για το καλό''...
Μα όλα πλέον εκεί δεν μας οδηγούν;
Και το κενό αντί να μειώνεται μεγαλώνει;
Μα γιατί; Αφού όλα τα έχουμε, τίποτε δεν μας λείπει...
Τι είναι αυτό που μας λείπει πραγματικά; Μήπως η
αγάπη; η ζεστασιά; η θαλπωρή; η κατανόηση;
Μήπως όλα αυτά τα έχουμε όταν έχουμε Χριστό μέσα μας;
Πώς να γνωρίσουμε Χριστό όταν αυτά που αναζητούμε
είναι τα υλικά και όχι αυτά τα ταπεινά που και ο Ίδιος επέλεξε;
Μήπως να κάνουμε την διαφορά;
Μπας και τα μικρά, τα απλά και τα λιτά είναι αυτά που
θα μας κάνουν να ξεχωρίσουμε το Ένα και Μοναδικό που θα κατακλύσει τις καρδιές
μας και θα μας γεμίσει κατοικώντας μέσα μας; Κάπου μέσα σε αυτά δεν το
αναζήτησαν αλλά και το βρήκαν οι Μάγοι;
Μήπως σήμερα είναι η ευκαιρία για μια τέτοια αρχή;
Μπας και η φάτνη μας τόσο καιρό είναι άδεια και σήμερα
μπορεί να γεμίσει ''απλά'' με Χριστό και χωρίς πολλά πολλά να ζήσουμε
πραγματικά Χριστούγεννα;
Καλά Χριστούγεννα γεμάτα Χριστό, γεμάτα Ζωή..!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου