(Το
ταμπού της εξουσίας και η σιωπή των ποιμνίων)
Γράφει ο Κώστας Λάμπος
Ενωμένες
Πολιτείες Αμερικής, Κίνα, και Ρωσία κι από κοντά κάμποσοι τοπικοί και
περιφερειακοί κομπάρσοι της καπιταλιστικής θηριωδίας βάλθηκαν και πάλι ‘να
σώσουν την ανθρωπότητα’ πυροδοτώντας θρησκευτικούς φανατισμούς, δολοφονώντας
εκατοντάδες χιλιάδες μάχιμους και αμάχους, εκτονώνοντας το συσσωρευμένο μίσος
ανάμεσά τους και αδειάζοντας τις γεμάτες αποθήκες πολεμικού υλικού, σε
πολυτελές και φανταχτερό περιτύλιγμα με προπαγάνδα περί δημοκρατίας, ελευθερίας
και ευημερίας. Ακολουθούν οι λογής-λογής ‘σοφοί’, ‘αναλυτές’ και προπαγανδιστές
που βάλθηκαν με το αζημίωτο να μας διαφωτίσουν για ποιο λόγο γίνονται όλα αυτά
τα εφιαλτικά γύρω μας, για το ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο, χωρίς ωστόσο να
τολμήσουν να αποκαλύψουν την πραγματική αιτία αυτής της διαχρονικής σφαγής.
Υπάρχει
ακόμα ένα μεγάλο, παγκόσμιο και θανάσιμο
ταμπού, το οποίο όλες οι σκοταδιστικές θρησκείες και οι εξουσιαστικές
ιδεολογίες, ως Κίρκες του καπιταλισμού
και ως πανούκλες του ανθρώπινου
πολιτισμού το φυλάνε, ως ‘κόρη οφθαλμού’. Είναι το ταμπού της ατομικής ιδιοκτησίας[1].
Όχι βέβαια της πλασματικής ατομικής ιδιοκτησίας του φτωχού με τις σάρκες της
οποίας τρέφεται η μεγάλη ατομική ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής που παράγει
με την θεσμική και την δομική βία του κεφαλαίου παράνομο και άδικο πλούτο,
ανισότητες και συγκρούσεις, αποικιακούς και ιμπεριαλιστικούς κατακτητικούς και
καταστροφικούς πολέμους με τους οποίους ισοπεδώνει πολιτισμούς και λεηλατεί τις ζωές του 99% του παγκόσμιου
πληθυσμού.
Όλες
οι χώρες του πλανήτη, άλλες λίγο και άλλες πολύ, έχουν υποστεί την
καταστροφικότητα των εκάστοτε θρησκειών και των εξουσιαστικών ιδεολογιών, αλλά
οι χώρες της Μέσης Ανατολής αποτελούν μόνιμο και διαχρονικό πολεμικό θέατρο,
μεταξύ όλων των εκάστοτε ισχυρών δυνάμεων του πλανήτη που φιλοδοξούν να
ελέγξουν την περιοχή επειδή αυτή αποτελεί το εμπορικό σταυροδρόμι του κόσμου,
πραγματικότητα που προφανώς εξηγεί και το λόγο που στην περιοχή εδρεύουν οι
τρείς μεγάλες εξουσιαστικές μονοθεϊστικές θρησκείες, αλλά και για τον πρόσθετο
λόγο ότι αυτή η περιοχή αποτελεί το κέντρο της μεγάλης ενεργειακής τράπεζας του
πλανήτη η οποία αποτελεί το ‘μήλον της έριδος’ όλων των επίδοξων ηγεμόνων της
ανθρωπότητας.
*
Κι
όμως οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και των λαών δεν ήταν πάντα δομημένες πάνω
στην ανισότητα, στην εχθρότητα, στον ανταγωνισμό και στον πόλεμο. Για
εκατομμύρια χρόνια η ανθρωπότητα πορεύτηκε, επιβίωσε και οικοδόμησε τον
πολιτισμό της κοινοκτημοσύνης και της ισοκατανομής ο οποίος ανακόπηκε βίαια με
την διάσπαση της ενότητας της κοινόκτητης γης, της κοινής υλικής βάσης της
ύπαρξης των ανθρώπων και της προόδου της αρχαίας κοινωνίας, σε μερίδια ατομικής
ιδιοκτησίας, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα τη μετατροπή των ισότιμων μελών της
κοινότητας σε ανισότιμους ατομικούς ιδιοκτήτες γης και σε μη ιδιοκτήτες γης ή
σε μικρούς ιδιοκτήτες γης, η ζωή των οποίων στο εξής θα εξαρτάται από τα
συμφέροντα και τη βούληση των ισχυρών ατομικών ιδιοκτητών γης, οι οποίοι θα
ελέγχουν την παραγωγή και την κατανομή των αγαθών και του πλούτου, αλλά και τη
νομοθετική και πολιτική εξουσία.
Η
ατομική ιδιοκτησία ανέτρεψε την έννοια της συλλογικά αυτοδιοικούμενης
κοινότητας, που στηριζόταν στη συμμετοχή όλων στη λήψη των αποφάσεων που
αφορούσαν το κοινό συμφέρον, στην ισότιμη συνεργασία για κοινό σκοπό, στην
άμιλλα και στον αμοιβαίο σεβασμό της προσωπικότητας και της αξιοπρέπειας του
άλλου που εδράζονταν στην ανάλογη με τις ανάγκες ισοκατανομή του πλούτου. Από
τη στιγμή που η πολιτική εξουσία δίνει, ερήμην και ενάντια στην κοινωνία,
νομική υπόσταση στην ατομική ιδιοκτησία και της προσδίδει ιδιότητες «ιερού
δικαιώματος», η οποία μετατρέπει την ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου από κέντρο
δημιουργικής συνάντησης πολιτισμών σε κέντρο καταστροφικής σύγκρουσης, αρένα
ανταγωνισμού μέχρι θανάτου και δύναμη αποϊεροποίησης της ζωής του ανθρώπου, των
ατομικών δικαιωμάτων, των πολιτικών και των κοινωνικών ελευθεριών του.
Έτσι, ανατράπηκε η λογική της
κανονικότητας και η φιλοσοφία της κοινωνικότητας, και ο ομοιόμορφος κοινωνικός
ιστός των κοινωνιών της ισοκατανομής μετασχηματίστηκε εξαιτίας του θεσμού της
ατομικής ιδιοκτησίας από σύστημα ισότητας και ισονομίας σε ανομοιόμορφο σύστημα
σχέσεων ανισότητας μεταξύ των ιδιοκτητών με τους μη ιδιοκτήτες, αλλά και των
δύο με τη Φύση και τα παραγόμενα αγαθά, που ξαφνικά μετατράπηκαν από αξίες
χρήσης, από κοινά αγαθά, σε εμπορεύματα, με αποτέλεσμα την εξάρτηση των μη
ιδιοκτητών από τους ιδιοκτήτες. Γίνεται φανερό ότι η ατομική ιδιοκτησία πάνω
στα μέσα παραγωγής αποτελεί την βασική αιτία εκτροπής του ανθρώπινου πολιτισμού
προς την ανισότητα και τον αυταρχισμό που καταργούν την δημοκρατία και την
ειρηνική συμβίωση μεταξύ ανθρώπων, λαών και εθνών.
Από αυτό το ιστορικό σημείο και
μετά οι κοινωνίες δομούνται πάνω στις σχέσεις ατομικής ιδιοκτησίας και
ανισότητας, κύριο χαρακτηριστικό των οποίων αποτελεί ο ανταγωνισμός τόσο μεταξύ
των ατομικών ιδιοκτητών για το μεγάλωμα της ιδιοκτησίας του ενός σε βάρος του
άλλου όσο και μεταξύ των ατομικών ιδιοκτητών γενικά και των μη ιδιοκτητών, που
επιδιώκουν είτε ατομικά και εσφαλμένα να γίνουν και αυτοί ιδιοκτήτες είτε
συλλογικά με στρατηγικό στόχο να καταργηθεί η ατομική ιδιοκτησία. Έκτοτε
ολόκληρη η ιστορία της ανθρωπότητας είναι γεμάτη από κλιμακούμενους κοινωνικούς
αγώνες για την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας και την αποκατάσταση της
κανονικότητας της οικονομικής και κοινωνικής ισότητας μεταξύ των ανθρώπων.[2]
Το γεγονός ότι η ατομική
ιδιοκτησία υπερίσχυσε της κοινωνικότητας δεν οφείλεται κατά κανέναν τρόπο στην
ανωτερότητά της, όπως υποστηρίζουν οι απολογητές και νομείς της, αλλά στο
γεγονός ότι η ατομική ιδιοκτησία, ως ατομική, ταξική και κρατική εξουσία,
επιστράτευσε τη βία των όπλων, των νόμων, των σκοταδιστικών ιερατείων και των εξουσιαστικών-κατασταλτικών
δομών, με τα οποία έχτισε την κοινωνική κυριαρχία της πάνω σε βουνά πτωμάτων
και σε ωκεανούς αίματος των αδικημένων που διαχρονικά αποζητούσαν και
συνεχίζουν να αποζητούν το δικαίωμα στη ζωή και στην ελευθερία, στη βάση της
κοινωνικής ισότητας και της κοινωνικής δημοκρατίας των ίσων.
Η αντικοινωνική φύση της ατομικής
ιδιοκτησίας άλλαξε ριζικά την κοινωνική δομή και μετέβαλε τους ανθρώπους σε
θανάσιμα ανταγωνιζόμενα υποκείμενα, που χάνουν την κοινωνικότητά τους και, για
να επιβιώσουν, συσπειρώνονται σε θανάσιμα ανταγωνιστικές κοινωνικές συμμορίες
και σε εχθρικές τάξεις. Καταργώντας όμως την κοινωνικότητα, η ατομική
ιδιοκτησία επέβαλε τον αντικοινωνικό ατομισμό, ο οποίος λειτουργεί ως σπόρος
διχασμού, ανταγωνισμού, πολεμικών συγκρούσεων και εγκληματικότητας. Αν λοιπόν η
ατομική ιδιοκτησία, και όχι η ανθρώπινη φύση ή το «κακό το ριζικό μας», διασπά
τις κοινωνίες σε θανάσιμα ανταγωνιζόμενους ιδιοκτήτες, σε ανταγωνιζόμενες
κοινωνικές τάξεις και σε ανταγωνιζόμενα έθνη, τότε γίνεται φανερό πως η
ουσιαστική κατάργησή της θα συμβάλει στην επανασυμφιλίωση των ανθρώπων, στην
αποκατάσταση της ενότητας των κοινωνιών και στην ειρήνευση μεταξύ ανθρώπων και
εθνών, μεταξύ Φύσης και κοινωνίας, πάνω στην οποία θα ανθίσει ένας νέος
οικουμενικός ουμανιστικός πολιτισμός.
Ας φανταστούμε μια μορφή
κοινωνικής οργάνωσης χωρίς ατομική ιδιοκτησία, που σε τελική ανάλυση σημαίνει
μια κοινωνία χωρίς εξουσία, χωρίς ανισότητες, αδικίες, συγκρούσεις και
εγκληματικότητα, για να κατανοήσουμε ότι ένας τεράστιος πλούτος καταναλώνεται
αντιπαραγωγικά για να κινηθεί ένας ολόκληρος γαλαξίας από θεσμούς και υπηρεσίες
προστασίας, υποτίθεται της κοινωνίας, αλλά στην ουσία προστασίας της ατομικής
ιδιοκτησίας και της εξουσίας. Ουσιαστικά πρόκειται για μια παραοικονομία που ως
οικονομία για την εξουσία, λειτουργεί σε βάρος της οικονομίας για την
κοινωνία με στοιχεία όπως λ.χ. κτηματολόγια, υποθηκοφυλακεία, αγρονομεία,
δικαστήρια, φυλακές, αστυνομία, στρατός, πολεμικές βιομηχανίες,
στρατιωτικοβιομηχανικά συμπλέγματα, στρατιωτικές συμμαχίες, αλλά και ένα πλήθος ανθρώπων καταστρέφονται
εξαιτίας της παραβατικότητας που σχετίζεται με την ατομική ιδιοκτησία. Ας
σκεφτούμε ότι όλος αυτός ο πλούτος και το τεράστιο ανθρώπινο δυναμικό δεν
σπαταλιέται για την υπεράσπιση της καταστροφικής ατομικής ιδιοκτησίας και της
εξουσίας, αλλά αξιοποιείται για δημιουργικούς-ειρηνικούς σκοπούς, για να
κατανοήσουμε πόσο ρεαλιστική είναι η ιδέα για την οικοδόμηση μιας κοινωνίας της
ισότητας, του δημιουργικού ελεύθερου χρόνου, της άμεσης δημοκρατίας, της
ειρήνης και της καθολικής ευημερίας.
Ο καπιταλιστικός τρόπος
παραγωγής, βασισμένος στην τεχνολογία της μηχανής, στις μεγάλες ενεργειακές
πηγές ορυκτών καυσίμων, στις νέες μορφές επικοινωνίας και στα δίκτυα οδικής και
σταθερής τροχιάς μεγάλων ταχυτήτων, επιτάχυνε τους ρυθμούς παραγωγής, με
συνέπεια την επιτάχυνση της διαδικασίας συσσώρευσης του κοινωνικού πλούτου και
συγκεντροποίησης της ατομικής ιδιοκτησίας πάνω στα μέσα παραγωγής. Αυτή η
δυναμική τής συνεχώς εξελισσόμενης και σταθερά διαφοροποιούμενης καπιταλιστικής
οικονομίας απαιτούσε τόσο από τους οργανωτές της παραγωγής όσο και από τους
εκτελεστές της, δηλαδή από τις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του
Πολιτισμού, να είναι φορείς μιας σημαντικής γενικής παιδείας, αλλά και κάτοχοι
πολλών και διαφορετικών ειδικών γνώσεων και δεξιοτήτων, πράγμα που ανάγκασε τις
εκάστοτε εξουσίες να διευρύνουν προς τα κάτω τη διαδικασία της εκπαίδευσης και
ν’ ανοίξουν τα πανεπιστήμια για τα παιδιά των λαϊκών τάξεων. Συνέπεια αυτών των
αναγκαστικών αλλαγών ήταν να διαχυθεί η γνώση προς τα κάτω, προς τα λαϊκά
κοινωνικά στρώματα, η οποία εκτόπιζε σταθερά τους σκοταδιστικούς μύθους και τη
μοιρολατρία, ανοίγοντας νέους ορίζοντες στην εργαζόμενη κοινωνία που ανέβαζαν
την αυτοπεποίθηση των εργαζόμενων, με κατάληξη την οργανωμένη πάλη για
καλύτερες συνθήκες εργασίας, για ίσες ευκαιρίες και για κοινωνική ισότητα.
Αυτή η
εξέλιξη, που ιστορικά εκφράζεται ως διαρκής πνευματική αναγέννηση και
διαφωτισμός, αχρήστεψε πολλά από τα παραδοσιακά όπλα κυριαρχίας των εκάστοτε
εξουσιαστικών τάξεων και μηχανισμών, πράγμα που αναγκάζει τις εκάστοτε εξουσίες
να προβαίνουν στην ενίσχυση του νομικού πλαισίου προστασίας της ατομικής
ιδιοκτησίας και των μηχανισμών καταστολής της κοινωνικής δυσαρέσκειας και
αγωνιστικότητας, που θέτει θέμα κατάργησης της ατομικής ιδιοκτησίας, της
κοινωνικής ανισότητας, της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης, της καταστροφής και
του πολέμου.
Το
κράτος, από υποτιθέμενος εκφραστής ολόκληρης της κοινωνίας, γίνεται όργανο της
τάξης των μεγαλοϊδιοκτητών μέσων παραγωγής και μηχανισμός παραπλάνησης και
καταπίεσης των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού,
ασκώντας βία και τρομοκρατία πάνω τους, τιμωρώντας, εξορίζοντας και
θανατώνοντας όσους εργαζόμενους πρωταγωνιστούν στους κοινωνικούς αγώνες ενάντια
στις απαράδεκτες συνθήκες της μισθωτής δουλείας που βαίνουν συνεχώς
εντεινόμενες. Η τρομοκρατία στους χώρους εργασίας, το γνωστό mobbing, γίνεται καθημερινός εφιάλτης για τους
εργαζόμενους. Η σύγχρονη άσκηση τρομοκρατίας από την πλευρά του κεφαλαίου σε
βάρος της Εργασίας είναι το αποτέλεσμα της προϊούσας συσσώρευσης της ατομικής
ιδιοκτησίας και του κεφαλαίου και της αντίστοιχης αλλαγής του τρόπου άσκησης
της εξουσίας, η οποία μετατοπίζεται σταθερά από το πολιτικό πεδίο των
ανθρώπινων δικαιωμάτων και την απονευρωμένη μικροαστική δημοκρατία σε όλο και
πιο αυταρχικές μορφές εξουσίας, που καταργούν σταδιακά τα ανθρώπινα δικαιώματα
και τις πολιτικές ελευθερίες, ενεργοποιώντας, πέρα από την αποβλακωτική
προπαγάνδα των ΜΜΕ, τον «σιδηρούν βραχίονα» του συστήματος, δηλαδή τις τοπικές
δυνάμεις καταστολής, τις χίλιες περίπου αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις στον
κόσμο και το ΝΑΤΟ.
Το
γεγονός ότι ο ανταγωνισμός για την καπιταλιστική συσσώρευση δεν περιορίζεται
μεταξύ ιδιοκτητών μέσων παραγωγής αλλά επεκτείνεται και μεταξύ κρατών, είχε ως
αποτέλεσμα τα μεγάλα και ισχυρά κράτη να ασκούν πίεση και τρομοκρατία στα
ανίσχυρα και μικρά κράτη, για να συμμορφωθούν και να υποταχθούν στη λογική της
διευκόλυνσης της καπιταλιστικής συσσώρευσης, με κατεύθυνση από τις χώρες της
περιφέρειας ή του Νότου προς τις χώρες της μητρόπολης ή του Βορρά. Τα μέσα που
διαθέτουν γι’ αυτό το σκοπό οι ισχυρές χώρες είναι ο υπερβολικός, τοκογλυφικός
και καταχρηστικός δανεισμός των μικρών χωρών, που θα τις αναγκάσει να
αποδεχτούν μνημόνια υποταγής στους δανειστές τους, και στην ανάγκη ο πόλεμος με
κάποια γειτονική χώρα ή ακόμα και ο εμφύλιος πόλεμος, που συχνά συνοδεύεται από
τη στρατιωτική κατοχή από την ενδιαφερόμενη μεγάλη χώρα, που «προσφέρεται να
επιβάλει την ειρήνη» στη χώρα ή στην περιοχή. Έτσι, στο δρόμο προς την
καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση το μοντέλο εξουσίας αλλάζει και η σχεδιασμένη
κρατική τρομοκρατία των κυρίαρχων τάξεων και χωρών πάνω στην κοινωνία
και στην ανθρωπότητα εκτοπίζει, όταν δεν μπορεί να ενσωματώσει και να
χρησιμοποιήσει για τους δικούς της σκοπούς, την αδιέξοδη ατομική αντικρατική
και αντεξουσιαστική τρομοκρατία κάποιων
απελπισμένων μικροαστών ή/και καταδυναστευόμενων φτωχών ανθρώπων.
Η
σημερινή νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, με σχεδιαστή της τον
αμερικανισμό,[3]
που αποσκοπεί στην παγκόσμια ηγεμονία του σκληρού πυρήνα του μεγάλου κεφαλαίου,
με εκφραστή της το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα των Ενωμένων Πολιτειών της
Αμερικής και των ΝΑΤΟικών συμμάχων τους, δεν ασκεί πίεση προς τις υπόλοιπες
χώρες του πλανήτη μόνο με οικονομικά, διπλωματικά, ιδεολογικοπολιτικά και
στρατιωτικά μέσα, αλλά και με την κρατική τρομοκρατία, η οποία κρύβεται πίσω
από υποτιθέμενες θρησκευτικές διαφορές και αιτίες, όπως το Ισλάμ και τα
παρακλάδια του, για να κρύψει τους οικονομικούς στόχους που αποσκοπούν στην
υποταγή και την ενσωμάτωση των τρομοκρατούμενων χωρών στη στρατηγική του
επίδοξου παγκόσμιου ηγεμόνα.
Οι
πρόσφατες πολεμικές εξελίξεις στην Ασία και στην Ανατολική Ευρώπη, αλλά κι
αυτές που ακολούθησαν στη βόρεια Αφρική και στη Μέση Ανατολή, που ανέτρεψαν
αντιπάλους αλλά και αναποτελεσματικούς συμμάχους των ΕΠΑ, που διέλυσαν
συνασπισμούς και χώρες, άλλαξαν σύνορα μεταξύ χωρών και μετακινούν τεράστιους
πληθυσμούς προς την Ευρωπαϊκή Ένωση, προδίδουν οργανωμένη κρατική τρομοκρατία
που διευκολύνει την προσχώρηση και την υποταγή χωρών στα ηγεμονικά σχέδια των
ΕΠΑ, σχέδια που έχουν προφανή στόχο τη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την
αποδυνάμωση της Ρωσίας και της Κίνας, που εμποδίζουν και αντιστέκονται
ανταγωνιστικά στη βορειοαμερικάνικη ηγεμονία, στη Νέα Τάξη Πραγμάτων.
Τι
σημαίνουν όλα αυτά; Σημαίνουν ότι: «Η αμερικάνικη πρωτοκαθεδρία», όπως γράφει ο αρχιτέκτονας της
νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, ο σύμβουλος ασφαλείας πολλών προέδρων των ΕΠΑ
και πρωτεργάτης της Τριλατεράλε,[4]
Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι, «είναι δυνητικά ευάλωτη σε νέες προκλήσεις,
είτε από περιφερειακούς ανταγωνιστές, είτε από νέες συμμαχίες, είτε από νέους
αστερισμούς. Πιθανώς, το τωρινό κυρίαρχο αμερικανικό παγκόσμιο σύστημα, “εντός
του οποίου η απειλή πολέμου είναι εκτός ημερήσιας διάταξης”, θα είναι σταθερό
μόνο σε εκείνα τα μέρη του κόσμου στα οποία η αμερικάνικη πρωτοκαθεδρία
καθοδηγούμενη από μακροπρόθεσμη γεωστρατηγική, στηρίζεται σε συμβατά και
ομοειδή κοινωνικοπολιτικά συστήματα, τα οποία συνδέονται μεταξύ τους με
πολυμερή πλαίσια στα οποία κυριαρχεί η Αμερική»[5].
Άλλωστε,
οι ΕΠΑ γνωρίζουν πως «η Ευρασία είναι η σκακιέρα πάνω στην οποία συνεχίζει
να παίζεται ο αγώνας για την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία, και αυτός ο αγώνας
συνεπάγεται τη γεωστρατηγική, δηλαδή τη στρατηγική διαχείριση γεωπολιτικών
συμφερόντων. […] Η Ευρασία
είναι το κέντρο του κόσμου και όποιος ελέγχει την Ευρασία ελέγχει τον κόσμο. […]
Είναι επιτακτική ανάγκη να μην εμφανιστεί καμιά διεκδικήτρια ευρασιατική
δύναμη, ικανή να κυριαρχήσει στην Ευρασία και κατά συνέπεια να αμφισβητήσει την
Αμερική».[6]
Αυτό ήταν το σχέδιο και ο κύριος στόχος.
Μερικά
χρόνια αργότερα και «με “όχημα” τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, οι ΗΠΑ
κατόρθωσαν να προωθήσουν τα γεωπολιτικά τους σχέδια στην Κεντρική Ασία και στη
Μέση Ανατολή. Κατέστησαν το Αφγανιστάν δικό τους προτεκτοράτο, εισέβαλαν και
κατέχουν το Ιράκ.[7]
Ενίσχυσαν τη στρατιωτική τους παρουσία στην Αραβική Χερσόνησο. Ταυτόχρονα
έστησαν στρατιωτικά προγεφυρώματα στις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες του
Καυκάσου, θέτοντας –με πορτοκαλί εμφανή και αφανή κονδύλια‒, υπό τον έλεγχό
τους τις κυβερνήσεις της περιοχής. Μιας περιοχής που αποτελεί την “ενεργειακή
τράπεζα της ανθρωπότητας”, αλλά και το “μαλακό υπογάστριο” της Ρωσίας. Το
τελευταίο κομμάτι που λείπει για την ενοποίηση της σφαίρας επιρροής είναι το
ατίθασο Ιράν».[8]
Για την προώθηση του σχεδίου της
παγκόσμιας ηγεμονίας του αμερικανισμού χρειάστηκε να χαρακτηριστούν οι
ανυπότακτες χώρες ως κράτη παρίες, που τάχα ασκούν τρομοκρατία, οπότε οι ΕΠΑ
και οι ΝΑΤΟικοί σύμμαχοί τους κήρυξαν τον πόλεμο κατά της υποτιθέμενης
τρομοκρατίας, εισάγοντας και το δόγμα του «προληπτικού πολέμου» κατά των
δυστροπούντων να υποταχθούν στα σχέδια της παγκοσμιοποίησης υπό αμερικανική
κηδεμονία.
«Ο
παγκόσμιος πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία έχει τη σφραγίδα ποιότητας ενός
πολιτικού μύθου, που διαδόθηκε προκειμένου να στρώσει το δρόμο για μια εντελώς
διαφορετική ατζέντα, τον αμερικανικό στόχο της παγκόσμιας ηγεμονίας που
ορθώνεται ολόγυρα διασφαλίζοντας μέσω της στρατιωτικής δύναμης τα πετρελαϊκά
αποθέματα που απαιτούνται για την προώθηση του σχεδίου».[9]
Ο
Αμερικανός, Ράμσεϊ Κλαρκ, πρώην Γενικός Εισαγγελέας των ΕΠΑ, εξηγεί τους λόγους
της αμερικάνικης πολιτικής για την τρομοκρατία δηλώνοντας μεταξύ άλλων και τα
παρακάτω: «Καταντά αστείο να λέει κανείς ότι το Ιράκ είναι επικίνδυνο. Επιβάλανε
οι ΗΠΑ την απόλυτη μιζέρια σε μια χώρα της Μέσης Ανατολής. Ακολούθησαν τους
νόμους μιας ανελέητης γενοκτονίας. […] Θα έλεγα κατ’ αρχήν ότι φταίει αυτή η λογική της
“νεοαποικιοκρατίας”. Η αμερικανική κυβέρνηση θέλει να διευθύνει τον κόσμο.
Έπειτα επιδιώκει να ελέγξει τα πετρέλαια του Ιράκ και των γειτονικών χωρών.
Είναι γεωπολιτικό το ζήτημα. Ας μην ξεχνάμε ότι είναι στρατηγική η θέση του
Ιράκ. Είναι και η λογική της νέας τάξης πραγμάτων. Ορισμένοι στην Αμερική
θέλουν να υποκαταστήσουν τον ΟΗΕ. […] Αλλά όλα αυτά δεν είναι επικίνδυνα
μόνο για την ανθρωπότητα, είναι επικίνδυνα και για τον ίδιο τον αμερικανικό
λαό»,[10]
ο οποίος, αφιονισμένος από τη φονταμενταλιστική «νεοχριστιανική»
προπαγανδιστική καταιγίδα, πιστεύει ότι ο πρόεδρός του, όπως ο ίδιος
«ομολογεί», συνομιλεί με το «θεό» και επιτιθέμενος, υποτίθεται καθ’ υπόδειξη
του «θεού της Αμερικής», δηλαδή του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος,
ενάντια σε όσους θεωρούν το δικό τους θεό μεγάλο, δίκαιο και πανάγαθο, αλαλάζει
το παρανοϊκό «God bless America».
Έτσι, με τη «βοήθεια
του στρατηλάτη θεού της Αμερικής» και τη «δημοκρατική βούληση του
αμερικανικού λαού», το σχέδιο για την παγκόσμια ηγεμονία τίθεται σ’ εφαρμογή,
οπότε γίνεται σαφές ότι αυτό είναι συνυφασμένο με την ίδια την ύπαρξη των ΕΠΑ,
ως παγκόσμιου τρομοκράτη, γιατί «όσο διαρκεί αυτή η κινητοποίηση ενάντια στη
διεθνή τρομοκρατία», επιμένει ο Μπρζεζίνσκι, «τόσο θα διαρκεί και ο
ρόλος της Αμερικής ως παγκόσμιου σταθεροποιητή. Όταν αυτή η κινητοποίηση
εξασθενίσει, είτε επειδή θα εξασθενίσει η τρομοκρατία είτε επειδή οι Αμερικάνοι
θα κουραστούν, τότε θα τερματιστεί και ο παγκόσμιος ρόλος της Αμερικής».[11]
Μετά από αυτές τις επίσημες ομολογίες γίνεται απόλυτα σαφές ποιος και γιατί
παράγει την παγκόσμια τρομοκρατία,[12]
γιατί χωρίς αυτήν το αμερικανικό όραμα για παγκόσμια ηγεμονία πάει περίπατο και
μαζί του πάει περίπατο το όραμα για την αιωνιότητα του καπιταλισμού και για τη
χρησιμότητα κάποιου θεού, που τάχα προστατεύει κάποιον «περιούσιο λαό» με
προορισμό να σώσει τον υπόλοιπο κόσμο υποδουλώνοντάς τον ή όταν αυτό καθίσταται
δύσκολο τότε να τον καταστρέψει.
Μετά και από όλα αυτά γίνεται πια φανερό ότι ζούμε
στον αιώνα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, που αποτελεί τη συσσωρευμένη
έκφραση της ακόρεστης τάσης της ατομικής ιδιοκτησίας να καταβροχθίζει
ανταγωνιστικές ατομικές ιδιοκτησίες μέχρι την απόλυτη κυριαρχία του ενός
ατομικού ιδιοκτήτη του πλανήτη και κοσμοκράτορα. Αυτή η στρατηγική του σκληρού
πυρήνα του κεφαλαίου, της θεοποιημένης ατομικής ή και κρατικής ιδιοκτησίας
επιφυλάσσει ακόμα μεγαλύτερη βαρβαρότητα, ακόμα μεγαλύτερη αυταρχικότητα, ακόμα
περισσότερη βία και γενικευμένη τρομοκρατία, που σημαίνει, αν δεν αλλάξουμε
μυαλά, ακόμα μεγαλύτερη φτώχεια για τους πολλούς και ακόμα περισσότερο πλούτο
για τους λίγους εκμεταλλευτές, τρομοκράτες και στρατοκράτες. Μπροστά σ’ αυτόν
τον υπαρκτό και ορατό πια κίνδυνο οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και
του Πολιτισμού οφείλουν να αυτοπροστατευθούν, και γι’ αυτό είναι ανάγκη να
ξεπεράσουν τον όποιο συντεχνιασμό και τον όποιο επαρχιωτισμό τους με τη μορφή
του όποιου τοπικού αντιδραστικού εθνικισμού και της όποιας θρησκευτικής
ψευδαίσθησης και να σμίξουν στην προοπτική ενός νέου οικουμενικού ουμανιστικού
πατριωτισμού, που θα καταργήσει την ατομική ιδιοκτησία και πάνω στις σχέσεις
κοινοκτημοσύνης σε τοπικό, εθνικό και οικουμενικό επίπεδο θα οικοδομήσουν την παγκόσμια
συνομοσπονδία άμεσων δημοκρατιών και αταξικών κοινωνιών, τη μόνη ικανή
και αναγκαία συνθήκη για τη σωτηρία της ανθρωπότητας, του πολιτισμού της και
της μοναδικής κοινής μας πατρίδας, του πλανήτη Γη.
Για όλη αυτή την αλλαγή στη σκέψη και τη
συμπεριφορά των δυνάμεων της Εργασίας,
της Επιστήμης και του Πολιτισμού είναι αναγκαία η κατανόηση ότι η ατομική
ιδιοκτησία, ως γέννημα θρέμμα της βίας και της τρομοκρατίας, θα είναι, μέχρι
την οριστική κατάργησή της, μήτρα που θα γεννάει ανισότητες, εκμετάλλευση, πείνα,
βία, ατομική και κρατική τρομοκρατία, καταστροφή και πολέμους, τη στιγμή
μάλιστα που η ανθρωπότητα έχει δημιουργήσει τους υλικούς και τους πνευματικούς
όρους της υπέρβασης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και ανισοκατανομής του
παγκόσμιου πλούτου και της πραγματοποίησης του διαχρονικού οράματός της για
κοινωνική ισότητα, άμεση δημοκρατία και αταξική κοινωνία.
*
Οι
αρχιτέκτονες της πατριαρχικής εξουσίας των λίγων πάνω στους πολλούς, αρχικά,
και οι ιδεολογικοί απολογητές του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής και
ανισοκατανομής, στη συνέχεια, υποστήριξαν πως η ατομική ιδιοκτησία αποτελεί
προϋπόθεση για την ασφάλεια και την ελευθερία του ατόμου. Η ιστορική εμπειρία
έχει αποδείξει περίτρανα ότι αυτός ο ισχυρισμός είναι απατηλός, ιδιαίτερα όσον
αφορά τη μικρή ατομική ιδιοκτησία του εξουσιαζόμενου, γιατί αυτή δεν προσφέρει
ούτε ασφάλεια ούτε ελευθερία, αφού λειτουργεί ως συνθήκη υποταγής και
εκμετάλλευσης, παράγοντας πλούτο για τη μεγάλη ατομική ιδιοκτησία του
εξουσιαστή. Αλλά και όσον αφορά τη μεγάλη ατομική ιδιοκτησία του εξουσιαστή,
ούτε αυτή προσφέρει ουσιαστική ασφάλεια και ελευθερία στον κάτοχό της, γιατί
απειλείται συνεχώς από τις ανταγωνίστριες ατομικές ιδιοκτησίες και ως «εθνική»,
κρατική ιδιοκτησία απειλείται από ισχυρότερους αντίπαλους, όμοιους σχηματισμούς,
με αποτέλεσμα την απώλεια της ατομικής ιδιοκτησίας, της ασφάλειας και της
ελευθερίας των ατομικών ιδιοκτητών, που φτάνει συχνά μέχρι και την απώλεια της
ίδιας της εθνικής υπόστασής τους.
Το γεγονός ότι η ασφάλεια και η ελευθερία των
ανθρώπων συνδέεται με την ατομική ιδιοκτησία έχει ως αποτέλεσμα η τεράστια
πλειονότητα των ανθρώπων που στερείται ατομικής ιδιοκτησίας να ζει σε συνθήκες
ανασφάλειας και ανελευθερίας, πράγμα που δείχνει τον απάνθρωπο και
αντικοινωνικό χαρακτήρα της ατομικής ιδιοκτησίας. Το αποτέλεσμα είναι ότι η
ατομική ιδιοκτησία, που προκαλεί οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες, όχι
μόνο δεν μπορεί να εγγυηθεί ασφάλεια και ελευθερία, αλλά αποτελεί την κύρια
πηγή ανασφάλειας και ανελευθερίας.
Ελευθερία χωρίς οικονομική και κοινωνική ισότητα δεν
μπορεί αντικειμενικά να υπάρξει, παρά τα ιδεολογήματα των νομέων και απολογητών
του «αστικού πολιτεύματος» περί πολιτικής τάχα ισότητας ή της υποτιθέμενης
«ισότητας ενώπιον των νόμων» που κατασκευάστηκαν για τη διασφάλιση της
ανισότητας και της αστικής εξουσίας της «ελεύθερης αγοράς», στα πλαίσια της
οποίας μπορείς να αγοράσεις ανάλογη με το πορτοφόλι σου ποσότητα και ποιότητα
ελευθερίας να εκμεταλλεύεσαι συνανθρώπους σου.
Η αλήθεια των αιώνων δείχνει πως η ελευθερία δεν
έχει καμιά σχέση με το βολονταρισμό και την αντικοινωνική ατομική και κρατική
ασυδοσία, η οποία τελικά καταστρέφει το άτομο και την κοινωνία του, αλλά
σχετίζεται με το βαθμό και την ποιότητα της σχέσης του ατόμου, του ενός εκάστου
Εγώ, με το κοινωνικό σύνολο στο οποίο ανήκει, με το Εμείς. Η βαρύτητα λ.χ.
στερεί από τον άνθρωπο την ελευθερία να πετάξει από ένα σημείο σε κάποιο άλλο,
από ένα αστέρι του σύμπαντος σε κάποιο άλλο, αλλά το Εμείς κατάφερε να κάνει
εφικτό ό,τι κανένα άτομο δεν θα κατάφερνε ποτέ από μόνο του. Το ίδιο ακριβώς
συμβαίνει και με τη λογική και λελογισμένη ατομική ελευθερία των ατόμων, η
οποία μπορεί να επιτευχθεί μόνο στα πλαίσια της κοινωνικής προσπάθειας, της
προσπάθειας του Εμείς όλοι μαζί.
Αυτός είναι και ο λόγος που η ελευθερία ορίζεται ως
εγνωσμένη δυνατότητα και αναγκαιότητα, που σημαίνει πως η ελευθερία υπόκειται
σε μια ατέλειωτη σειρά από φυσικούς, τεχνικούς, οικονομικούς και κοινωνικούς
περιορισμούς που μειώνονται όσο η ανθρωπότητα συνολικά αποκτά όλο και
περισσότερη, όλο και επιστημονικά εγκυρότερη και κοινωνικά χρησιμότερη Γνώση
και με αυτήν προχωρεί προς την κοινωνική ισότητα και τον οικουμενικό
ουμανιστικό πολιτισμό. Σε κοινωνικό επίπεδο, η ελευθερία του καθενός μας
ορίζεται και περιορίζεται από την ελευθερία των άλλων συνανθρώπων μας, και
μάλιστα από το βαθμό στον οποίο η ελευθερία η δική μας συμβάλλει στην προαγωγή
της δικής τους ελευθερίας και από τον περιορισμό «μην κάνεις στους άλλους ό,τι δεν θα ήθελες να σου κάνουν». Όταν
όμως η ατομική ιδιοκτησία δεν προάγει την ασφάλεια των ατόμων, αλλά αντίθετα τη
φαλκιδεύει εξαιτίας του γεγονότος ότι παράγει ανισότητες και δεν διασφαλίζει
την ελευθερία όλων των ατόμων γιατί η καπιταλιστική ελευθερία είναι συνυφασμένη
με το ύψος του κατεχόμενου πλούτου, τότε η ατομική ιδιοκτησία γίνεται αιτία
συγκρούσεων και πολέμων, οπότε υπονομεύει την ειρηνική συμβίωση των ανθρώπων
και των λαών.
Η ατομική ιδιοκτησία που απομονώνει το άτομο από το
συνάνθρωπό του και από την κοινωνία του και το στρέφει ενάντιά τους αποτελεί το
ισχυρότερο και το χειρότερο εμπόδιο ελευθερίας τόσο για τον κάτοχό της όσο και
για τα θύματά της. Ατομική και κοινωνική ελευθερία και πραγματική ειρήνη τελικά
σημαίνει απελευθέρωση από την ατομική ιδιοκτησία και τη συνυφασμένη μ’ αυτήν
ατομική και ταξική εξουσία.
________________________
[1] Για μια διεξοδικότερη
ανάλυση του θέματος βλέπε: Λάμπος Κώστας, Η γέννηση και ο θάνατος της ατομικής
ιδιοκτησίας. Η ατομική ιδιοκτησία ως μήτρα βίας, ανισότητας, εγκληματικότητας,
σκοταδισμού και ανηθικότητας. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2017.
[2] Βλ. σχετικά: Κώστας
Λάμπος, Άμεση Δημοκρατία και Αταξική
Κοινωνία, σελ. 61-256.
[3] Για μια διεξοδική
ανάλυση του αμερικανισμού, του αντιαμερικανισμού και της στρατηγικής της
κρατικής και διακρατικής τρομοκρατίας, βλ. Κώστας Λάμπος, Αμερικανισμός και παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της παρακμής, ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, ΑΘΉΝΑ 2009, σελ.
66 κ. επ.
[4] . «Η Trilaterale, (Τριμερής Επιτροπή)
ιδρύθηκε το 1973. Ιδρυτής της, κύριος χρηματοδότης, πρόεδρός της για πολλά
χρόνια και αδιαμφισβήτητος άρχοντας της παγκόσμιας εταιρικής αυτοκρατορίας της
οικογένειάς του ήταn
ο David
Rockefeller που ελέγχει την Chase Manhattan Bank. Σκοπός της Επιτροπής είναι να δημιουργήσει
μια διαρκή εταιρική σχέση μεταξύ της άρχουσας τάξης της Βόρειας Αμερικής , της
Δυτικής Ευρώπης και της Ιαπωνίας – εξ ου και ο όρος ‘Τριμερής’-, προκειμένου να
διασφαλίσει τα συμφέροντα του Δυτικού καπιταλισμού σε έναν εκρηκτικό κόσμο. Η
ιδιωτική Επιτροπή προσπαθεί να
διαμορφώσει τη δημόσια τάξη και να κατασκευάσει ένα πλαίσιο για τη διεθνή
σταθερότητα κατά τις επόμενες δεκαετίες. Για να το θέσουμε απλά: Οι άνθρωποι,
οι κυβερνήσεις και οι οικονομίες όλων των χωρών πρέπει να εξυπηρετούν τις
ανάγκες των πολυεθνικών τραπεζών και επιχειρήσεων». Trilateral
Commission, World Shadow Government,
http://www.bibliotecapleyades.
[5]
Zbigniew Brzezinski,
Η Μεγάλη Σκακιέρα. Η αμερικανική υπεροχή
και οι γεωστρατηγικές της επιταγές, ΛΙΒΑΝΗΣ, Αθήνα 1998, σελ. 104-105.
[6] Στο ίδιο, σελ. 18-19, και για μια ευρύτερη ανάλυση της
γεωστρατηγικής σημασίας της Ευρασίας, σελ. 338-358.
[7] «Όπλα μαζικής
καταστροφής ίσως δεν βρεθούν ποτέ στο Ιράκ, επειδή τα κατέστρεψε ο Σαντάμ πριν αρχίσει ο πόλεμος» και «Η
επίκληση ύπαρξης τέτοιων όπλων ήταν γραφειοκρατικό τέχνασμα,
επειδή μόνο έτσι θα συμφωνούσαν όλοι για τον πόλεμο». Να σημειωθεί πως η πρώτη
φράση ανήκει στον υπουργό Άμυνας των ΕΠΑ, Ράμσφελντ, και η δεύτερη στον
υφυπουργό του τον Γούλφοβιτς. Αναφέρεται στο: Γιώργος Νικ. Γαλάνης και Γεώργιος
Ε. Παπαδόπουλος, Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης,
εξουσία και πόλεμος στο Ιράκ, ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, Αθήνα 2004, σελ. 121.
[8] Ανδρέας Κατσούλης, «Η
αρπαγή της Ασίας. Ο πόλεμος των ΗΠΑ για τον έλεγχο των ενεργειακών αποθεμάτων»,
εφημερίδα Έθνος, 30.4.2006, σελ. 19,
20 και 21. Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η έρευνα αναφορικά με τη σχέση του
Ρεπουμπλικανικού Κόμματος και των μελών της κυβέρνησης Μπους με τις εταιρείες
πετρελαίου· βλ. Δημήτρης Ρομπότης, «Οι μπίζνες τής… Λευκός Οίκος Α.Ε.»,
εφημερίδα Έθνος, 30.4.2006,
σελ.16-17.
[9] Αναφέρεται στο Μάικλ Μίτσερ,
«Ο ψεύτικος πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία», εφημερίδα The Guardian, 6.9.2003, αναδημοσίευση στην εφημερίδα Το Ποντίκι, 11.9.2003.
[10] Ράμσεϊ Κλαρκ, «Οι ΗΠΑ
γεννούν την τρομοκρατία», συνέντευξη στον Γιάννη Διακογιάννη, εφημερίδα Τα Νέα, 25.3.2003, σελ. 10
[11] Zbigniew Brzezinski, Η Επιλογή. Παγκόσμια κυριαρχία ή παγκόσμια
ηγεσία, Λιβάνης, Αθήνα 2005, σελ.
31-32.
[12] «Η απάντηση στο ερώτημα “τι
είναι τρομοκρατία” είναι προφανής: Η τρομοκρατία είναι ένα αποτελεσματικό
εργαλείο της εξουσίας το οποίο, στις σημερινές συνθήκες της αμερικανικής
μονοκρατορίας, χρησιμοποιείται κατά κόρον από τις ΗΠΑ, με στόχο την ενίσχυση
και τη διεύρυνση των υφιστάμενων εκμεταλλευτικών σχέσεων ανάμεσα στις Ηνωμένες
Πολιτείες και τις εξαρτημένες χώρες», Κλεάνθης Γρίβας, Τρομοκρατία, Παπαζήσης, Αθήνα 2001, σελ. 49.
 |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου